ထင်အောင်ကျော် လုပ်တာတွေကို ပြန်သတိရပြီး မျက်စိပိတ်ထားရင်း ဖိဖိ ပွတ်နေမိသည် ။ တင်းမာပြီး ထောင်ထနေတဲ့ နို့သီးခေါင်းလေးတွေကလည်း သူတို့ကို ချေပေး ပွတ်ပေးစေချင်နေကြ
ပြီ ။ လက်တဖက်နဲ့ အဖုတ်ကို ကလိ..ကျန်တဲ့လက်တဖက်နဲ့ နို့သီးခေါင်းလေးတွေကို ဖွဖွလေး ပွတ်လိုက် လက်ညှိုးနဲ့ လက်မ သုံးပြီး ချေပေးလိုက် လုပ်မိရပြီ ။ နှုတ်ခမ်းသား ထူထူတွေ
က ရွစိထ ယားနေသည် ။ အဖုတ်အတွင်းကလည်း လှိုက်လှိုက်ပြီး ယားလွန်းသည် ။
ပွတ်သည်။ ဖိပွတ်သည် ။ တအားတအား..ပွတ်သည် ။
“ အင်..အင်…အင်..ဟင့်ဟင့်ဟင့် …အား….အား…ဟင်း….ဟင်း….အ…..အ…..အ….အ….အ….အ…အ…..အိုး…အိုး….ဟင်း . . .”
အစိကို တအားပွတ်ချေရင်း ဝက်သားပေါက်လေးတကောင် အော်ညည်းသလို တအီအီ ညည်းအော်ရင်း ကာမပန်းတိုင်ကို တက်လှမ်းသွားရသည် ။
“ ဟင်း ………”
ပွဲရုံကို သွားမလို့ လုပ်နေချိန် မြို့ထဲက ဆိုင်က သူလာမှ ဖြစ်မည် ဆိုလို့ မြို့ထဲကို အရင်ပြေးရသည် ။
မိဘလက်ငုတ် ဆိုင်တွေ ပွဲရုံတွေကို ဦးစီး လုပ်ကိုင်နေရတဲ့ ရွှေရေးလွင်လွင်သည် ထင်အောင်ကျော်ကို အားကိုးလို့ မရလို့ သူ့ကို စိတ်ဆိုးနေတာပါ ..။ သူသာ ရွှေရေးကို လက်ထပ်ပြီး
ရွှေရေးနဲ့ အတူတူ အလုပ်လာလုပ်ရင် ဘယ်လောက်ကောင်းမလဲ …။
အခုတော့ တယောက်ထဲ ခြာခြာလည်နေသည် ။ ဖေဖေနဲ့ မေမေတို့က နိုင်ငံခြားမှာ ပျော်နေသည် ။
ဆိုင်ကနေ ကမ်းနားလမ်းအတိုင်း ပွဲရုံရှိတဲ့ ကြည့်မြင်တိုင်ဖက်ကို ခပ်သွက်သွက် မောင်းနေတဲ့အချိန် လမ်းရဲ့ ညာဖက်က ရွှေဘဲ စားသောက်ဆိုင်ရှေ့မှာ ထင်အောင်ကျော်ကို မြင်လိုက်ရလို့
ရွှေရေး ကားဘရိတ်ပေါ်ကို ခြေထောက် အလိုလို ရောက်ရှိသွားသည် ။
ထင်အောင်ကျော် ရန်ကုန် ပြန်ရောက်နေပါလား ..။ ဒါတောင် ရွှေရေးဆီလည်း ပေါ်မလာဘူး…။ ဖုန်းလေးတောင် မဆက်ဘူး …။
အိုး …သူတယောက်ထဲ မဟုတ်ဘူး ..။ မိန်းကလေး တယောက်နဲ့ ..။ ဖင်ကြီးကြီးနဲ့ မိန်းကလေးနဲ့ ရယ်မောပြောဆိုနေရင်း ရွှေဘဲဆိုင်ထဲ ဝင်သွားနေသည် ။
တောက်…ထင်အောင်ကျော် …ငါ့ကို သစ္စာဖေါက်ပြီ ….။
ရွှေရေး မြင်လိုက်ရတဲ့ မြင်ကွင်းကြောင့် ကား ဆက်မမောင်းနိုင်တော့ ..။
လမ်းဘေးကို ထိုးရပ်လိုက်ရသည် ။
မျက်ရည်ပေါက်တွေ ထိန်းလို့မရဘဲ ကျဆင်းလာသည် ။
သူ..သူ..လုပ်ရက်တယ် …တခြားကောင်မ နဲ့ စားသောက်ဆိုင်ကို လာစားနေတယ် …။ ရန်ကုန်ရောက်နေတာလဲ မသိရဘူး ။
ငါထင်သားဘဲ…သူ..သူ….ငါ့ကို ရိုးသွားလို့ တခြားတယောက် ကို ထပ်ကြံနေတာဘဲ ဖြစ်မယ် …အင်းပေါ့လေ …ငါကလဲ ငါ ..သူ့ကို ယုံစားမိလို့ တကိုယ်လုံး သူ့စိတ်ကြိုက် ပုံအပ်မိ
တာကိုး..အင်း..ယောက်ျားတွေများ..ငါးစိမ်းမြင်လို့ ငါးကင်ပစ် …တရွာတကျီဆောက်တဲ့ဟာတွေ..ဟွန်း….။
တအား ငိုနေမိရသည် ။
“ အမ..အမ…..ဘာဖြစ်လဲဟင်..ကျနော် ဘာကူညီလို့ ရမလဲ….”
အဖြူ ရောင်ဝတ် ယာဉ်ထိန်းရဲတယောက် လာမေးနေတာ …။
“ ရှင် ကူညီနိုင်မယ် မထင်ဘူး ….”
“ ဗျာ ….”
“ ဟုတ်တယ်….ကျမ အရမ်း စိတ်ထိခိုက် ကြေကွဲနေတယ် …”
ရွှေနန်းဘုံ အပြင်ထွက်မယ့် အချိန် နဲနဲ စောနေသေးလို့ အိမ်ဖေါ်မလေး လာပေးတဲ့ ကော်ဖီကို သောက်ရင်း သတင်းစာ ဖတ်နေတဲ့အချိန် ရဲဘော်တယောက် ရောက်လာသည် ။
“ ဗိုလ်ကြီး …မရွှေနန်းဘုံက ခေါ်ခိုင်းလိုက်ပါတယ် …”
ရွှေနန်းဘုံသည် ထမင်းစားခန်းကြီး ထဲမှာ တယောက်ထဲ ဘရိတ်ဖတ်စ် စားနေသည် ။
သူ့ကို မြင်တော့ တချက်မော့ကြည့်ပြီး…“ ကော်ဖီသောက်မလား …” လို့ မေးသည် ။ “ သောက်ပြီးပြီ ..ရွှေနန်းဘုံ…ဘာလုပ်ပေးရမလဲ …ခေါ်တယ်ဆိုလို့….” လို့ မေးလိုက်တော့
“ ဒီနေ့ ရွှေနန်း..သူငယ်ချင်းတယောက် နဲ့ ထမင်းစားဖို့ ချိန်းထားတယ် …ကိုဟိုဒင်း…အဲ..ကိုထင်အာင်ကျော် ….နောက်ကားတစီးနဲ့ မလိုက်ဘဲ ရွှေနန်းကားနဲ့ဘဲ လိုက်ပါလား …”
“ အိုကေ …ရွှေနန်း …”
ရွှေနန်းဘုံ သွားတဲ့နေရာက ကမ္ဘာအေးလမ်းမကြီး နဲ့ တက္ကသိုလ်ရိပ်သာလမ်း ထောင့်က ဖူဆန်း တရုပ်ဘုံကျောင်း စားသောက်ဆိုင်…။
“ ရွှေနန်း သူငယ်ချင်းနဲ့ အေးအေးဆေးဆေး လွတ်လွတ်လပ်လပ် စားချင်တယ် …ကိုထင်အောင်ကျော် တနေရာရာမှာ တထုထုမှာစားနေလိုက်နော် …”
ရွှေနန်းဘုံက ကြိုစောင့်နေတဲ့ လူငယ်တယောက်ကို လက်လှမ်းပြရင်း ပြောလိုက်သည် ။ “ အိုကေ ” လို့ဘဲ ပြောရတာပေါ့ ..။
ရွှေနန်းဘုံကို လှမ်း မြင်သာတဲ့ ခပ်လှမ်းလှမ်းက စားပွဲတလုံးမှာ ထိုင်လိုက်သည် ။
စားပွဲထိုးလေး ရောက်လာသည် ။
“ ဘာစားမလဲ ဆရာ….”
“ မစားသေးဘူးကွာ..နောက်မှ..မှာမယ် …အကြမ်းတအိုးသာ ချ …”
ရွှေနန်းဘုံနဲ့ သူ့သူငယ်ချင်းဆိုတဲ့ လူငယ်လေးကတော့ တယောက်လက်ကို တယောက် ဆုပ်ကိုင်ကာ ခေါင်းချင်းဆိုင်ပြီး စကားတွေ တတွတ်တွတ် ပြောနေသည် ။
သူတို့ကို အသေအချာကြီး ကြည့်နေရင်လည်း ရွှေနန်းဘုံက ကြိုက်မှာ မဟုတ်ဘူး ။ မသိမသာ တချက်တချက် ကြည့်ရင်း ဖတ်လက်စ သတင်းစာကို ဆက်ဖတ်နေသည် ။
“ ထင်အောင်ကျော် …..”
အနောက်က ခေါ်သံကြောင့် လှည့်ကြည့်လိုက်သည် ။
ဟင် ….ငယ်ငယ်တုံးက အတန်းဖေါ် မီမီလှိုင် နဲ့ ရွှေရေးလွင်လွင် …။
မီမီလှိုင်ရော ရွှေရေး ကော မျက်နှာတွေက မကျေနပ် ဒေါသဖြစ်နေတဲ့ ပုံတွေနဲ့မို့..“ မီမီလှိုင်..ဘာဖြစ်လာလဲ…” လို့ သူမေးလိုက်သည် ။
ရွှေရေးကတော့ မျက်နှာနီမြန်းနေပြီး သူ့ကို အရမ်း မုန်းတီးနေတဲ့ ပုံစံနဲ့….။
“ နင် ဘာတွေ လုပ်နေလဲ နင် အသိဆုံးနေမှာပေါ့ ထင်အောင်ကျော် ….”
“ ငါက ဘာလုပ်နေလို့လဲ….”
“ နင် ရွှေရေးကို ဘာကြောင့် မဆက်သွယ်တာလဲ..နင် ရှေ့တန်းက ပြန်ရောက်နေတာ ကြာပြီ မဟုတ်လား ….”
မီမီလှိုင်က ရန်စွယ်ငေါငေါနဲ့ ရန်ထောင်နေသည် ။
ရွှေရေးကတော့ နှုတ်ခမ်းစူပြီး သူ့ကို ကျောခိုင်းထားသည် ။
“ အေးအေးဆေးဆေး ထိုင်ကြပါအုံး..ဘာစားမလဲ…ငါမှာလိုက်မယ် …”
“ မစားချင်ပါဘူး..ထင်အောင်ကျော်..နင်…ရွှေရေးကို သစ္စာဖေါက်တဲ့ကိစ္စ..ငါတို့ သူငယ်ချင်းအားလုံးက မကျေနပ်ကြဘူး….စန်းစန်းတင့်တို့ မူယာတို့ကလည်း နင့်ကို ရှာပြီး ၀ိုင်းဆဲ
ကြမလို့ လုပ်နေတာ…ဘာဖြစ်တာလဲဟာ..ရွှေရေးက နင့်ကို ဒီလောက် ချစ်တာ..နင်က ဘာလို့ ရွှေရေးကို ချန်ခဲ့ချင်တာလဲ….”
“ ဟာ..ငါ ဘာလုပ်လို့လဲ..ငါ့ကို ဆေးရုံမှာ ရွှေရေး လာတွေ့တုံးက ရွှေရေးက စိတ်ဆိုးသွားလို့ ငါ လဲ ချော့ဖို့ဟာ အရှိန်ယူနေဆဲဟ..ငါ့အလုပ်တွေကလဲ များနေတာ….ငါ သစ္စာမဖေါက်
ပါဘူး….”ရွှေရေးက ကျောခိုင်းနေရာက လှည့်လာပြီး…“ ဘာသစ္စာမဖေါက်တာလဲ..ငါ့မျက်စိနဲ့ တပ်အပ် မြင်တာ…ကောင်စုတ်…မညာနဲ့..” လို့ အသံတုန်တုန် နဲ့ ပြောလိုက်သည် ။
“ ဘာမြင်တာလဲ ရွှေရေးရယ်….နင် ဘာတွေ ပြောနေတာလဲ…”
“ ဟွန်း….ပြောင်လိမ်ချင်နေတယ် ….နင် စော်တယောက် နဲ့ ရွှေဘဲထဲ ဝင်သွားတာ ငါ မြင်လိုက်တယ်…”
“ အော်..ဟာ…အဲဒါ ငါ အလုပ်လုပ်နေတာ…အင်း..နင် အထင်လွဲနေပြီ…ရွှေရေး….”
သူ ချက်ချင်း မှတ်မိလိုက်သည် ။
ရွှေနန်းဘုံ ဘဲကင်စားချင်တယ် ဆိုလို့ သူ ကမ်းနားလမ်းပေါ်က ရွှေဘဲ စားသောက်ဆိုင်ကို လိုက်ပို့တုံးက တွေ့လိုက်တာ ဖြစ်မည် ..။
“ အမလေး..ထင်အောင်ကျော်ရယ်…မိန်းကလေးတယောက်နဲ့ စားသောက်ဆိုင်ကို စုံတွဲခုတ် သွားတာ အလုပ်လုပ်တာလား…ဘာအလုပ်လဲ…နင်က စစ်ဗိုလ်တယောက်ပါ..နင့်အလုပ်
က ရှေ့တန်းမှာ စစ်သွားတိုက်ရတာ ဟဲ့…ရွှေဘဲမှာ ဘာအလုပ်များ ရှိလို့လဲ ….”
မီမီလှိုင်က ဝင်စွာနေတာ …။
“ နင်တို့ဟာက မရှိတာထက် မသိတာခက်…ဆိုတဲ့ စကားလိုဘဲ…မသိရင်လဲ မေးကြ..အရမ်းလျောက် ပြောဆိုမနေကြနဲ့…ငါရှင်းပြမယ် …..အဲဒါ ငါ အလုပ်လုပ်နေတာ..ငါ့ကို ဆေးရုံက
ဆင်းပြီး ရှေ့တန်းကို ပြန်မလွှတ်တော့ဘဲ လူကြီးအိမ် လုံခြုံရေး တာဝန် ပေးထားလို့…“
“ ဘာ..လူကြီးအိမ်..ဟုတ်လား ….”
“ ဟုတ်တယ်..အရေးကြီးပုဂ္ဂိုလ် အိမ်မှာ ငါ့ကို တွဲထားတယ် ….ဗီအိုင်ပီ လုံခြုံရေးပေါ့ဟာ…နင်တွေ့လိုက်တာက ဗီအိုင်ပီရဲ့ သမီး…..သူ့ကို ငါ သွားလေရာ
လိုက်ပေးနေရတာ..ဘော်ဒီဂတ် ပေါ့….”
“ တကယ် ဟုတ်လို့လား ….”
“ ဟုတ်မှ သိပ်ဟုတ်..အခုလဲ ငါ တာဝန်နဲ့ဘဲ..ဟောဟိုမှာ ကြည့်လိုက်..ဘဲနဲ့ ထိုင်စကားပြောနေတာ အဲဒီ ဗီအိုင်ပီ ရဲ့ သမီးဘဲ….”
မီမီလှိုင်ကော ရွှေရေးလွင်လွင်ကော သူ မေးငေါ့ပြရာကို ကြည့်လိုက်ကြသည် ။
မီမီလှိုင်က “ ရွှေရေး..နင် ထင်အောင်ကျော် နဲ့ တွေ့လိုက်တယ် ဆိုတာ အဲဒီစော်လား…”
“ အင်း..ဟုတ်တယ် ….”
ရွှေရေးက ဖြေသည် ။
ရွှေရေး နဲ့ မီမီလှိုင်တို့ ကောင်လေးနဲ့ ခေါင်းချင်းဆိုင် တခစ်ခစ်နဲ့ စကားပြောရင်း ပတ်ဝန်းကျင်ကို မေ့လျော့နေတဲ့ ရွှေနန်းဘုံကို သေသေချာချာ အကဲခတ် ကြည့်ကြသည် ။
“ နင်က အမြဲ တကောက်ကောက် လိုက်နေရတာလား …”
“ အင်း..အမှန်က နောက်ကားတစီးနဲ့ အဖွဲ့နဲ့ လိုက်ရတာဟ…သူက ဘဲနဲ့ တွေ့မှာကြောင့် ငါ တယောက်ထဲ လိုက်ဖို့ ပြောလို့….”
မီမီလှိုင်က “ ကဲ ဒါဖြင့် နင် ရန်ကုန် ရောက်နေတာ ရွှေရေးကို ဘာလို့ မဆက်သွယ်လဲ..” လို့ မေးပြန်သည် ။
“ ငါလဲ လူကြီးအိမ်မှာ လုပ်နေရလို့ မအားလို့ပါဟာ…နင်တို့ ငါ့ကို အထင်လွဲကြတာပါ..ငါ သစ္စာ မဖေါက်ပါဘူး…ရွှေရေးကိုလည်း ပြန်ချော့မလို့ပါ….ရွှေရေး..ငါ့ကို
စိတ်မဆိုးပါနဲ့တော့ဟာ….”
ရွှေရေးရဲ့ လက်ကလေးကို လှမ်းကိုင်ဖို့ လုပ်ပေမယ့် ရွှေရေးက လက်ကို ရုတ်လိုက်သည် ။
သူ့ကို ရွှေရေးက နှုတ်ခမ်းစူ မျက်စောင်း ထိုးနေဆဲဘဲ ..။
မီမီလှိုင်က “ ကဲ..ဒါဆိုရင် ငါတို့ သူငယ်ချင်းအုပ်စုတွေ စုပြီး စားပွဲ ကျင်းပကြမယ်..နင် လာခဲ့….ငါ နင့်ကို ဖုန်းဆက်လိုက်မယ် ..” လို့ ပြောသည် ။
“ ကောင်းပြီ မီလှိုင်..ငါ လာခဲ့မယ်…ရွှေရေး..စိတ်ပြေပါတော့ဟာ….”
“ ပြေဘူး…”
ရွှေရေးက မျက်နှာကို တဖက်ကို လှည့်ထားပြီး ပြောလိုက်ပေမယ့် စောစောကလောက် မပြင်းထန်တော့တာမို့ သူ နဲနဲတော့ စိတ်ကောက်ပြေပြီ လို့ ယူဆမိသည် ။
မီမီလှိုင်က “ ကဲ နင့် ဘော်ဒီဂတ် အလုပ် နင် ဆက်လုပ်လိုက်အုံး..ငါတို့ သွားတော့မယ်….” လို့ နုတ်ဆက်သည် ။
သူတို့နှစ်ယောက် ဆိုင်ထဲက ထွက်သွားပြီးတာနဲ့ ရွှေနန်းဘုံတို့ ထိုင်နေတဲ့ ဖက်ကို သူ လှမ်းကြည့်လိုက်သည် ။
“ ဟာ..ရွှေနန်းဘုံ..စားပွဲမှာ မရှိတော့ဘူး ……”
သူ ရွှေရေးနဲ့ မီမီလှိုင်တို့နဲ့ စကားပြောနေတဲ့အချိန် ရွှေနန်းဘုံ လစ်သွားပြီ ….။
သူ တော်တော်လေး စိတ်ပူ အလုပ်များပြီ ။
ရွှေနန်းဘုံ ဘဲနဲ့ ဒိုးသွားပြီ …။
ဒါကြောင့် ရွှေနန်းဘုံကို အရင်က စီကရူရတီ ဒီတေးလ် လိုက်ကြရသူတွေက “ မလွယ်ဘူး ..” လို့ ညည်းကြတာကိုး ။
ရွှေနန်းဘုံ နဲ့ တွေ့လိုက်ရတဲ့ ကောင်လေး က အင်းလျားမြိုင် မှာ နေတဲ့ “ ထက်အာကာမြင့် ” ဆိုတာ သိရသည် ။ ထက်အာကာမြင့် သည် နိုင်ငံခြားသင်္ဘောသား ဆိုတာနဲ့ သူ့အဖေ
က ရွှေနန်းဘုံရဲ့ အဖေလောက် မမြင့်မားပေမယ့် ဌာနတခုက ဦးဆောင်ညွှန်မှူး တယောက် ဆိုတာကိုလည်း သိရသည် ။
အင်းလျားမြိုင်က ထက်အာကာမြင့်တို့ ခြံဝင်းကြီး အပြင်ကို သူနဲ့အဖွဲ့သားတွေ ရောက်သွားကြတဲ့အခါ ရွှေနန်းဘုံရဲ့ကားလေးကို ခြံဝင်းထဲမှာ တွေ့ကြရသည် ။
နောင်ဆိုရင် ရွှေနန်းဘုံ ခေါ်လို့ သူတယောက်ထဲ လိုက်သွားခဲ့ရရင်တောင် အနောက်က အဖွဲ့သားတချို့ကို ကားတစီးနဲ့ လိုက်ဖို့ ဗိုလ်မှူးလွန်းမောင်က သူတို့ကို ညွှန်ကြားတော့သည် ။
ရွှေနန်းဘုံသည် ထက်အာကာမြင့် အိမ်ထဲကနေ တော်တော်နဲ့ ပြန်ထွက်မလာဘူး ။
အင်း…ငါလဲ ကလေးထိန်း ဖြစ်နေပါလား …။
ဒါက စိတ်ထဲမှာ တွေးလိုက်တာပါ ။
သူ့တိုက်ခန်းကို ပြန်ရောက်တော့ သူသည် နံမည်မှာ ရွှေပါတဲ့ မိန်းမနှစ်ယောက်နဲ့ ကြုံဆုံ ဆက်ဆံနေရပါလား ဆိုတာကို တွေးမိလိုက်သည် ။
ရွှေနန်းဘုံ ဆိုတဲ့ “ လူကြီးသမီး ” ရယ်…ငယ်ငယ်ထဲက ချစ်သူ ဖြစ်ခဲ့တဲ့ “ ရွှေရေးလွင်လွင် ” ရယ် …။
တနေကုန် စိတ်အိုက်ခဲ့ရသမျှ ရေအေးအေးနဲ့ ရေချိုး…ရေခဲသေတ္တာထဲက “ မြန်မာဘီယာ” အေးအေးစက်စက် ကို ထုတ် မော့သည် ။ တခုခု ၀ါးစရာ ရှာတော့ မြေပဲလှော်ထုပ် တွေ့သည် ။
မြေပဲဆံ နဲနဲကို ပါးစပ်ထဲ ပစ်ထည့် ၀ါးနေခိုက် ဖုန်းက အသံမြည်လာသည် ။
သည် တိုက်ခန်းမှာ သူနေတယ်သာ ဆိုရသည် ။ ည ပြန်အိပ်ရုံလောက်ဘဲလေ ..။ အခုလဲ လူကြီးအိမ်က ခေါ်ပြန်ပြီ ထင်ပါရဲ့ …..။
“ အမိန့်ရှိပါ..ထင်အောင်ကျော်ပါ …”
“ ဟဲ့..ထင်အောင်ကျော်..ငါပါ….”
မီမီလှိုင် …။“ အေး..ပြော…မီလှိုင်….”
“ ငါ လိုက် လူစုကြည့်တာ ဒီတနင်္ဂနွေနေ့ အိုကေတယ်..ဒို့တတွေ တနေရာရာမှာ စုကြမယ်..လှော်ကားဖြစ်ဖြစ်…သွားပြီး ပစ်ကနစ်ပေါ့ဟာ…စားကြပျော်ကြမယ်….နင် ပါမှ လုပ်မှာ…”
“ မီလှိုင်..ငါက ငါ့ကိုယ်ငါ ပိုင်တာ မဟုတ်ဘူး ….လူကြီးနားမှာ လုပ်နေရတယ် ဆိုတာ ငါပြောထားသားဘဲ ….”
“ ထင်အောင်ကျော်..မရဘူးဟာ..နင် ပါရမယ်….ရွှေရေး ကို နင် ပစ်ထားနေခဲ့တာ ကြာပြီ…အခုပွဲကလည်း နင်နဲ့ ရွှေရေးကို ပြန်ပေါင်းထုပ်ပေးတဲ့ ပွဲ…ငါတို့ အားလုံးက နင့်ကို ရွှေရေးနဲ့
ပြန် အဆင်ပြေစေချင်ကြတယ်..နင်တို့ လက်ထပ်လိုက်ကြတာကို ငါတို့ မြင်ချင်တွေ့ချင်ကြတယ်ဟဲ့ ….”
“ အေး…ငါ ကြိုးစားမယ်..မီလှိုင် ….”
“ မကြိုးစားနဲ့ …လာခဲ့..ခုထဲက ခွင့်ယူထားပေါ့ဟာ…..နင်ကလဲ….”
မီလှိုင်ကတော့ ဇွတ်ကြီးဘဲ…။ ငယ်ငယ်ကလိုဘဲ အာကျယ်နေဆဲဘဲ …။
“ နင့်ကို ရွှေရေးက စိတ်ပြေသွားပြီ..ထင်အောင်ကျော်….ဟီး….သူက နင်နဲ့ တွေ့ချင်နေတာ…ဟိတ်..ငါပြောပြတယ် လို့လဲ သွားပြောမနေနဲ့အုံး ….”
မီလှိုင့်စကားကြောင့် ရွှေရေး နဲ့ ပြန်အဆင်ပြေရမှာကို သူ ဝမ်းသာမိသည် ။ သို့သော် စစ်တပ်က အတင်း ထွက်ခိုင်းပြီး ပွဲရုံတွေ ဆိုင်တွေ ဦးစီးခိုင်းမှာကိုတော့ သူ မကြိုက်ဘူး ။
မီမီလှိုင် ဖုန်းချသွားအပြီး နောက်ထပ် ဘီယာတလုံး ထပ်ထုတ်ယူနေတုံးမှာဘဲ ဖုန်းထပ်မြည်လာပြန်သည် ။
မီလှိုင် ထပ်ခေါ်တာများလား …။
“ အမိန့်ရှိပါ..ထင်အောာင်ကျော် ပါ ….”
“ ခိခိခိ ….”
ရယ်သံ ကို ကြားလိုက်ရသည် ။ ဘယ်သူပါလိမ့် …။ ရွှေနန်းဘုံများလား ….။
“ ဟိတ်….ဗိုလ်ကြီး …..ပျောက်လှချည်လား …..”
အော်..ဒေါ်အေမီသွင် ….။
ဒေါ်ရွှေဖြူသန့်ရဲ့ ဘော်ဒါအရင်းအခြာ ဒေါ်အေမီသွင် ….။
သူ့အနေဖြင့် စိန်နားကပ်ရောင်နဲ့ ပါးပြောင်နေသော ဒေါ်အေမီသွင်တို့ကိုလည်း လေးစားရပါသည် ။ ပြာပြာသလဲ လုပ်ရပါသည် ။
ဒေါ်အေမီသွင်က …“ ကိုထင်အောင်ကျော်….အားလား ….” လို့ မေးလိုက်သည် ။
“ အခုလား….ဒေါ်အေမီသွင်…အားပါတယ်….”
“ ဘာလုပ်နေလဲ…”
“ အဟဲ..ဘီယာ ထိုင်သောက်နေတယ် ….”
“ ဟွန်း..ကြည့်စမ်း…အလုပ်ကြီးအကိုင်ကြီး လုပ်နေတယ်ပေါ့လေ..ဒို့တွေကိုတော့ သူမခေါ်ဘူး….”
“ ခေါ်ပါတယ်….ဒေါ်အေမီသွင်….အဟဲ…”
“ ဟေ့..ဒေါ်အေမီသွင်..ဒေါ်အေမီသွင်နဲ့..တစိမ်းဆန်လိုက်တာကွာ….အေမီလို့ဘဲ ခေါ်စမ်းပါ….”
“ ဟုတ်…မမအေမီ …”
သူ ဒီလို ခေါ်လိုက်တော့ ဒေါ်အေမီသွင် ရယ်သည် ။ သဘောကျသွားသည် ။
“ အားရင် မမဆီကို ခဏ လာခဲ့ပါလား…မမကို တနေရာ ကားမောင်းပို့ပေးမလား…”
“ ဟုတ်..ရပါတယ်…မမ…..”
သူ အဝတ်အစားလဲပြီး ဒေါ်အေမီသွင့်ဆီကို ထွက်ခဲ့သည် ။ သူရထားတဲ့ တပတ်ရစ် မာဇဒါဂျစ် အစိမ်းရောင်ကားနဲ့ ….။
ဒေါ်အေမီသွင်က သူ့ကို ဆိုင်တဆိုင်မှာ လာခေါ်ခိုင်းတာ …။
ကျောက်ကုန်းရပ်ကွက်ထဲက စားသောက်ဆိုင် တဆိုင် ဖြစ်သည် ။ သူရောက်သွားတော့ အဆင်သင့် အပေါက်ဝမှာ စောင့်နေတဲ့ ဒေါ်အေမီသွင် ကို တွေ့လိုက်ရသည် ။
“ သူ မြန်သားဘဲ ….”
ဒေါ်အေမီသွင် ကားပေါ် လှမ်း တက်လိုက်ချိန်မှာဘဲ သူမပါးစပ်က အရက်နံ့တွေ ထောင်းကနဲ ရလိုက်သည် ။
“ ဟိတ်..သူနဲ့ တနေရာရာမှာ တခုခုသွား စားချင်တယ် …..”
“ မမ ဒီဆိုင်မှာ မစားခဲ့ရသေးဘူးလား ….”
“ အင်း..မစားရသေးဘူး..သောက်ဘဲ သောက်တာ…ဟင်းဟင်း…ဘာလဲ…သူက မမကို မကျွေးချင်လို့လား …”
“ မဟုတ်ပါဘူး….မမ….ကျွေးချင်ပါတယ် …..”
“ အင်း..ဒါဆို….မမကို ဘယ်ဆိုင် ခေါ်သွားမှာလဲ….”
“ မမကြိုက်တဲ့ ဆိုင်ကို သွားပါ….”
“ အင်း…..မမကြိုက်တာ…..ဆိုရင်…အင်း……ကိုးမိုင်က နဝရတ်ကိုးသွယ်…ကို သွားမလား ….”
“ သွားလေ…မမ….”
ဒေါ်ရွှေစင်သန့် မျက်နှာနဲ့ သူ့ဘော်ဒါ ဒေါ်အေမီသွင် ကို ဖါးထားရမည် ။
နဝရတ်ကိုးသွယ် ..သည် ကျယ်ဝန်းတဲ့ ခြံကြီးထဲ ဖွင့်ထားတဲ့ စားသောက်ဆိုင် ဖြစ်သည် ။
ဒေါ်အေမီသွင်က ခန်းမကျယ်ကြီးထဲမှာ လူတွေ များလွန်းပြီး သူ့ကို သိတဲ့လူတွေလဲ အများကြီး ပါနိုင်တာကြောင့် သီးသန့်ခန်းတခန်းကို သွားကြရအောင် လို့ သူ့ကို ပြောသည် ။
နဝရတ်ကိုးသွယ် မှာ သီးသန့်ခန်းတွေ အများကြီး စီစဉ်ထားပေးတာမို့ သူနဲ့ ဒေါ်အေမီသွင်တို့ သီးသန့်ခန်းတခန်း ရသည် ။
ဒေါ်အေမီသွင်က မာတီးနီး သောက်ချင်သည် လို့ ပြောသည် ။
စားပွဲထိုးလေးကို မာတီးနီးနဲ့ ဒိန်ခဲတုံး..စပျစ်သီး တွေ မှာလိုက်သည် ။
ဒေါ်အေမီသွင်က ညုတုတုနဲ့ သူ့ကို စိုက်ကြည့်ပြီး….“ ကျော်နဲ့ အခုလို လွတ်လွတ်လပ်လပ် တွေ့ချင်နေမိတာ ကျော်နဲ့ စတွေ့ကထဲကပါဘဲကွာ …..” လို့ ပြောသည် ။ ဒေါ်အေမီသွင်
သည် သူ့ကို “ ကိုထင်အောင်ကျော် ” လို့ ခေါ်နေရာက “ ကျော် ” လို့ ပြောင်းလဲ ခေါ်ဆိုလိုက်တာကိုလည်း သတိပြုမိလိုက်သည် ။
သူ့လက်မောင်းကို အကျ င်္ီ အပေါ်ကနေ လက်သဲလေးတွေနဲ့ ကုတ်ခြစ် လိုက်တာကလည်း ဒေါ်အေမီသွင်ရဲ့ ပညာခန်းတခန်း ဖြစ်လိမ့်မည် ..။
“ မမယောက်ျား….အခု ယူအက်စ်မှာ လေ …ကြာအုံးမှာ ….သူကလည်း မရှိ …မင်းတို့ မမ.. ရွှေဖြူသန့်ကလည်း မရှိနဲ့ မမမှာ တယောက်ထဲ ဖြစ်နေရတာ….”
ဒေါ်ရွှေဖြူသန့်သည် လူကြီးနဲ့အတူ နိုင်ငံခြားကို လိုက်ပါသွားသည် ။
မာတီးနီး တပုလင်းကို ဒိန်ခဲဝါဝါ အတုံးကလေးတွေ နဲ့ စပျစ်သီး အစိမ်းရောင်လေးတွေနဲ့ မြည်းကြသည် ။
လွတ်လပ်တဲ့ သီးသန့် အခန်းထဲမှာမို့ ဒေါ်အေမီသင်က တော်တော့်ကို ရဲတင်းသည် ။ “ ကျော် ….မမကို ခင်လားဟင် …” ဆိုပြီး သူ့အနားကို အတင်း တိုးကပ်လာသည် ။ ဒေါ်အေမီသွင်
ဆီက တန်ဖိုးကြီး ရွှေမွှေးအနံ့က သူ့ကို မြှူဆွယ်နေသည် ။ဟိုက်လွန်းတဲ့ အကျ င်္ီကြောင့် ဒေါ်အေမီသွင်ရဲ့ ရင်စိုင်ဖြူဖြူ တွေကို တဝက်လောက် တွေ့မြင်နေရသည် ။
“ မေးနေတယ်လေ..ကျော်….မမကို ခင်လားလို့…”
“ ခင်ပါတယ်…မမ….”
“ မမ သိပ် အထီးကျန်ဆန်တာဘဲ ကျော်ရယ် ….မမ…..မမ လေ ….တယောက်ထဲ ကွန်လွန်ခဲ့ရတဲ့ ညတွေ များခဲ့ရတယ်ကွာ..မမ ယောက်ျားက ဘန်ကောက်မှာ စမောလ်လေးနဲ့ ပျော်နေ
တဲ့အချိန် မမကတော့ တယောက်ထဲ…သိလား ..ဟွန်း …..ကံကြမ္မာက သိပ် ရက်စက်တာဘဲ ….”
ဒေါ်အေမီသွင်သည် သူ့အနားကို တိုးကပ်လာပြီး သူ့ရင်ခွင်ထဲကို ဝင်လိုက်ပြီ …။
“ မမကို ဖက်ထားပေးပါလား ကျော် ….”
အလိုက်သင့် ဖက်ထားပေးလိုက်တော့ ဒေါ်အေမီသွင်ရဲ့ သူ့ကို ဖက်ထားတဲ့ လက်က လက်သဲတွေက သူ့ကျောပြင်ကို ခြစ်ကုတ်တော့တာဘဲ …။
“ ကျော် ….မမကို နမ်းစမ်းပါကွာ….”
နှုတ်ခမ်းနီရဲရဲတွေက သူ့နှုတ်ခမ်းဆီကို တိုးကပ်လာသည် ။
နှုတ်ခမ်းချင်း စုတ်မိသွားကြပြီ ….။
ဒေါ်အေမီသွင်ရဲ့ လျာလေးက သူ့ပါးစပ်ထဲ ရောက်ရှိပြီး အငြိမ်မနေဘူး …။
တယောက်နဲ့ တယောက်လဲ ပွတ်သပ်ကိုင်တွယ်မိနေကြသည် ။ ဒေါ်အေမီသွင်ရဲ့ လက်တဖက်က သူ့ပေါင်တဖက်ကို ပွတ်နေသည် ။ သူကလည်း ဒေါ်အေမီသွင်ရဲ့ တင်ပါးအိအိကြီးတွေကို
ပွတ်သပ်မိနေသည် ။
“ ကျော်ရယ် ….မမ ပျော်လိုက်တာ….ကျော်ဟာ မမ ဘဝကိုစိုပြေစေမယ့် သူတယောက် ဆိုတာ မမ ယုံကြည်တယ် ….”
ဒေါ်အေမီသွင်ရဲ့ လက်က သူ့ပေါင်ကြားဂွဆုံနေရာကို ရောက်သွားသည် ။
သံမဏိချောင်းကြီးလို မာကျောနေပြီ ဖြစ်တဲ့ သူ့လက်နက်ကြီးကို ထိကိုင် ပွတ်သပ်လိုက်တဲ့ ဒေါ်အေမီသွင်ရဲ့ မျက်နှာသည် ပြင်းထန်တဲ့ ကာမစိတ်တွေကြောင့် နီရဲနေသလို စတော်ဘ
ယ်ရီရောင် နှုတ်ခမ်းနီဆိုးဆေး ဆိုးထားတဲ့ နှုတ်ခမ်း ထူပြဲပြဲတွေကလည်း တဆတ်ဆတ် တုန်နေသည် ။
( ကျော်…ကျော့်ဟာက အကြီးကြီးဘဲကွယ် ….မမ ထင်တော့ ထင်သား….ကျော့်ကိုလေ …မမ တွေ့တွေ့ချင်းထဲက စိတ်ဝင်စားခဲ့တာ …..)
ဒေါ်အေမီသွင်သည် ပါးစပ်က တတွတ်တွတ် ပြောနေသလို သူမရဲ့ လက်တွေကလည်း ဘောင်းဘီဇစ်ကို ဆွဲချနေသည် ။ သူကလည်း ဒေါ်အေမီသွင် အဆင်ပြေစေဖို့ ဖင်ကိုကြွပေး
ပြီး သူ့ဘောင်းဘီကို အောက်ကို လျောချပေးလိုက်တော့ ဒေါ်အေမီသွင်လည်း အတွင်းခံဘောင်းဘီအောက်က ထကြွနေတဲ့ သူ့လိင်တန်ကို ဖျစ်ညှစ် ဆုပ်နယ်နေသည် ။
( လှလိုက်တဲ့ ဟာကြီး ကွယ် ….ဟင်းဟင်း …..)
ဒေါ်အေမီသွင်ရဲ့ ပွတ်သပ် ကိုင်တွယ်နေတာတွေကြောင့် သူ့စိတ်တွေ ထိန်းလို့ မရတော့ ..။ သူမ ဝတ်ထားတဲ့ အသားပျော့ပျော့ ပွပွ အကျ င်္ီ အောက်ကနေ လက်လှိုသွင်းလိုက်
ပြီး ရင်သားတွေကို စမ်းလိုက်မိသည် ။ ဒေါ်အေမီသွင်က သူက တုန့်ပြန်ကိုင်တွယ်လာတာကို ကျေနပ်သလို ပြုံးလိုက်ပြီး ဘရာစီယာကို ဖြုတ်ပေးလိုက်သည် ။ မာတင်းထောင်နေတဲ့
နု့သီးခေါင်း အဖုလေးတွေကို စမ်းမိလိုက်လို့ လက်မနဲ့ ဖိဖိ ပွတ်နေတဲ့ အချိန် ဒေါ်အေမီသွင်က သူ့အတွင်းခံဘောင်းဘီကို ချွတ်ဖို့ ကြိုးစားပြန်သည် ။ စောစောကလိုဘဲ ဖင်ကြွပေး
ပြီး အတွင်းခံဘောင်းဘီကို ချွတ်ပေးလိုက်သည် ။
နီညိုညို အတန်ချောင်း တုတ်တုတ်ကြီး ဘွားကနဲ ပေါ်လာသည် ။ ဒေါ်အေမီသွင်က ( အမလေး…ကြီးလိုက်တာ..မမ လင်ကြီးရဲ့ ဟာနဲ့ တခြားစီဘဲ….) လို့ အံ့သြစွာနဲ့ ပြောလိုက်
ရင်း သူ့လိင်ချောင်းကြီးကို အငမ်းမရဘဲ ဆွဲကိုင်လိုက်သည် ။ သူတို့နှစ်ယောက်သည် ပြင်းထန်လွန်းနေတဲ့ ကာမစိတ်တွေကြောင့် ပတ်ဝန်းကျင်ကိုလည်း ဂရုမစိုက် သတိမမူကြေ
တာ့ ။ သီးသန့်ခန်းလေးထဲမှာ လွတ်လပ်နေလို့ ဖြစ်ချင်တိုင်း ဖြစ်ပျက်နေကြပေမယ့် ဆိုင်က ဝန်ထမ်း စားပွဲထိုးတွေ အချိန်မရွေး အကြောင်းတခုခုနဲ့ ဝင်ရောက်လာနိုင်သည်လေ ။
ဒေါ်အေမီသွင်က လိင်တန်ထိပ်ပိုင်း အထစ်ကြီးကို ဖွဖွလေး ပွတ်သပ်ပေးနေသည် ။ သူကလည်း ဒေါ်အေမီသွင်ရဲ့ ဆူဖြိုးတဲ့ နို့လှလှကြီးတွေကို အားရပါးရဘဲ ဆုပ်နယ်နေမိသည် ။
( မမ……နမ်းပေးရမလားဟင် ……)
တုန်ခါနေတဲ့ အသံလေးနဲ့ သူ့ကို မေးလိုက်တာကြောင့်…( ဟုတ်…မမ…..) လို့ ပြန်ဖြေမိသည် ။ ဒေါ်အေမီသွင် ပုလွေမှုတ်ပေးတော့မှာကို သိလိုက်တာနဲ့ မာကျော တောင်မ
တ်ပြီးသား သူ့လိင်တန်သည် ပိုမိုကြီးထွား သန်မာလာသလို ထင်လိုက်ရသည် ။
ဒေါ်အေမီသွင်ရဲ့ နှုတ်ခမ်းတွေက လိင်တန်ကို ငုံလိုက်ပြီ ….။
ဒေါ်အေမီသွင်သည် အတွေ့အကြုံ မရှိတဲ့ အပျို ဖျန်း အရိုင်းလေး တယောက် မဟုတ်ဘဲ ၀ါရးင့် ကျွမ်းကျင်နေတဲ့ ကတော်ကြီး တယောက်မို့ သူ့လိင်ချောင်းကို လှလှပပကြီး စုတ်ေ
ပး ပါပြီ ..။
( အိုး…မမရယ်…ကောင်းလိုက်တာဗျာ ……)
လိင်တန် အရင်းပိုင်းကို လက်တဖက်နဲ့ ဆုပ်ကိုင်ပြီး အားရပါးရ စုပ်နေတဲ့ ဒေါ်အေမီသွင်ရဲ့ နို့ကြီးတွေကိုလည်း သူက စိတ်ကြိုက် ကိုင်တွယ်နေမိရသည် ။ ဒေါ်အေမီသွင်ရဲ့ လျာက
သူ့လိင်တန်ထိပ်ပိုင်းကို ဖိဖိ ကလိပေးနေသည် ။ ကျွမ်းလိုက်တဲ့ ပုလွေ ….။
တအားကို စိတ်တွေ ထကြွ ..အရသာကလည်း ကောင်းလှတာကြောင့် ဒေါ်အေမီသွင်ရဲ့ ပါးစပ်ထဲကို ပြန်လည် ထိုးညှောင့်ပေးနေမသည် ။
တိတ်ဆိတ်နေတဲ့ သီးသန့်အခန်းလေးထဲ တချက်တချက် ပြွတ်ပြွတ် ပြတ်ပြတ် အသံတွေ ကြားနေရသည် ။ ဒေါ်အေမီသွင်ရဲ့ လက်တဖက်က သူ့ဂွေးဥနှစ်လုံးကို ပွတ်သပ်ပေးနေသ
ည် ။
ဒေါ်အေမီသွင်ရဲ့ ထမိန်က ပြေကျွတ်နေသည် ။ နို့ကြီးတွေကို အားရအောင် နယ်ဖတ်ပြီးနေပြီမို့ ပြေနေတဲ့ ထမိန်ထဲ လက်သွင်းပြီး ပေါင်တန်တွေ ကြားထဲကို စမ်းလိုက်သည် ။
ဒေါ်အေမီသွင်က သူ့လက် ဝင်သာအောင် သူမပေါင်တန်တွေကို ကားပေးလိုက်သည် ။ ပေါင်ကြားက အမွှေးလေးတွေကို စမ်းမိလိုက်တာကြောင့် ဒေါ်အေမီသွင်သည် ထမီအောက်
မှာ ဘာမှ ခံမဝတ်ထားဘူးဆိုတာကို သိလိုက်ရသည် ။ ဖေါင်းမို့တဲ့ ဆီးခုံကြီးသည် အရေတွေနဲ့ စိုစိုရွှဲနေသည် ။
အကွဲကြောင်း အဖုတ်ကြီးကို သူ့လက်ချောင်းတွေက ဖွဖွလေး စမ်းကြည့်နေတဲ့ အချိန် ဒေါ်အေမီသွင်ကလည်း သူ့လိင်တန်ကို အားရပါးရကို စုတ်နေသည် ။
ဒေါ်အေမီသွင်ရဲ့ အဖုတ် အတွင်းသားတွေက နူးညံ့လှသည် ။ အရေတွေ ရွှဲနေတာကြောင့် သူ့လက်ညှိုးက အခက်အခဲ မရှိလှဘဲ အဖုတ်ထဲကို တိုးဝင်သွားနိုင်သည် ။ လိင်ချောင်း
ကို စုတ်နေတဲ့ ဒေါ်အေမီသွင်ရဲ့ မျက်လုံးတွေ မှေးမှိတ်သွားတာ သူ တွေ့လိုက်ရသည် ။
အဖုတ်ထဲ ဝင်ရောက်နေတဲ့ သူ့ လက်ညှိုးက အငြိမ်မနေဘဲ မွှေနှောက်ပေးနေသလို လိင်တန်ကို စုတ်နေတာကလည်း ပိုပို မြန်ဆန်လာသည် ။
( အား…အား…….ကောင်းလိုက်တာ ….မမရယ် …..)
ဒေါ်အေမီသွင် အစွမ်းကုန် ပညာတွေ ပြသနေပြီ …။
အိုး..တအားကောင်းသွားတယ် …။ အား…အား…..ဒီအတိုင်း ဆိုရင် မလွယ်ဘူး
Your new digest 49
Post a Comment