၄၁၁ဒီလိုမျိုးနဲ့ ကြုံချင်နေတာ ကြာလှပါပြီ ကိုရယ်

၄၁၁ဒီလိုမျိုးနဲ့ ကြုံချင်နေတာ ကြာလှပါပြီ ကိုရယ်

ကပိုင် ရွာ ဒိတ်ဒိတ် ကျဲ သူဌေး နှစ်ယောက် တွင် သား ၊ သမီး တ ယောက်စီ ရှိကြ သည် ။ ချော ကြ လှ သည် ။ အရွယ် ရောက် သော် သူတို့ ကို ပေးစား လိုက်ကြ ၏ ။ ရွှေပေါ်  မြတင် ။ နတ်ရေးတဲ့ ဖူးစာ ။ ကောင် မ လေး  နာ မည်က မဆန်း ။ ယခု သား သမီး သုံး ယောက် မွေးပြီးပြီ။ တသား မွေး တ သွေးလှ ဆိုတဲ့ စကား မဆန်း က သက် သေ ပြသည် ။ မွေး လေ လှလေ ဆို သော် မလွန် ။ မ မွေးခင် က ကျစ်ကျစ် လစ်လစ် လှ၏ ။ သား သုံးယောက် အ မေဖြစ် တော့ ဖွံ့ဖွံ့ ထွားထွား လှ ပြန် ချေသည် ။ သို့သော် မဆန်း ကို တစ်ရွာလုံး တနယ် လုံးမှ ကျား တွေ မပြစ် မှားကြပါ ။ သူတို့ လင် မယား ရဲ့ စေတနာ ကုသိုလ် ကူညီ မှု အလှူတွေ က တနယ်လုံး အနှံ့ ။ လေးစား ကြ၏။ ထို့ကြောင့် လက်ရှောင် ကြပါ၏။ သို့ သော် ယခု ကြား ရ သော ဇာတ်လမ်း က မယုံနိုင် စရာ။ ဆန်းလှ ပါ သည် ။ ဤသို့ တည်း။ ရွာ အစွန်မှာ နေ သော ကျွဲကြီး ဆိုသူ ရှိ သည် ။

နာ မည် ရင်းမဟုတ်။ လူကောင်ကြီးပြီး အားသန် သောကြောင့် ခေါ်တာပြစ်သည်။ ဆင်းရဲသည်။ ကြုံရာကျဖမ်း အလုပ်သမားဖြစ်ပြီး မယားနှင့် က လေး ၂ ယောက် ရှိသည်။ လင် မယားနှစ်ယောက်လုံး ရုပ်က နာတော်မူပါ သည်။ ကျွဲကြီး က ပို၍နာသည်။ အသားကမဲ သွားကကျဲ ၊ နှုတ်ခမ်းက တွဲ။ ဘဝကလည်းနိမ့်တော့ လူတိုင်းကို သူက အောက်ကျို့ပျူငှာစွာ ဆက်ဆံ၏။ သို့သော် မူးလာရင် မိန်းမ ကို နည်းနည်းရန်လုပ် တတ်၏။ ရွာထဲမှာ ယခုပြောနေကြတာက ရွှေရုပ်လေးလို လှသော မဆန်းက ထို ငနာကျွဲကြီးနှင့် တိတ်တိတ် ပုန်း ဖြစ်နေကြသည်ဟူ၏။ ထိုကိစ္စ ကို ကြာကူလီ သတင်းထောက် ငသိန်း ကြားတော့ ကျွဲကြီးကို သွားဗျူးသည်။ ကျွဲကြီးက အတတ ငသိန်းက ဂျလည်။ အရက် လေးဝယ်တိုက်၊ မူးလာတော့ ချောက် လိုက် အစ် လိုက် လုပ်သောအခါ ကျွဲကြီးက ဇာတ်စုံ ခင်းပြ ပါတော့သည်။

မိုး သည်းသည်းရွာသော တ နေ့။ ကျွဲကြီးက မဆန်းအိမ်မှာ ထင်းပေါက်နေ၏။ ရှား သား အမျက်ပါ၍ အားရှိအားကုန်ပေါက် ရသည်။ ပုဆိန်ကို ကိုင်မြှောက် ၊ အားနှင့် နွှဲ၍ ပေါက်တာ တောင် ပဲ့ထွက်သွားတော့ ထင်းစက တထွာ လောက်။ ကျွဲကြီးပုဆိုးကို တိုတိုပြင် ဝတ်၊ အင်္ကျ ီလက်မောင်း ပင့် လိပ်တင် ချွေးကမိုးရေ အပြိုင် ကျအောင် တွယ် ရ ပါသည်။ ထိုသို့ကျွဲကြီး တ ယောက် အားနှင့်မာန်နှင့် လုပ် နေတာကို တိုက်ထဲ က ရွှေရုပ်လေးက ငေး၍ ကြည့်နေပါ၏။ မျက်တောင် ပင် မခတ်။ အ မြောင်းထ နေ သော လက်မောင်းသားတွေ၊ မာကျစ် တောင့်တင်းသော ရင် အုပ် ။တုတ်ခိုင် သောပေါင် တံ ထွားကြီးတွေ ။ မဆန်း အ သေးစိတ် ကြည့် ။ မဝ သောအကြည့် နဲ့ကြည့် ရင်တွေ တဒိန်းဒိန်း ခုန်နေပါ၏။ ပီကေ လေး မြုံ့ရင်း တွေးနေသည်။ ယောကျ်ား က မိုးကုတ် သွားသည်။ က လေး တွေက ကျောင်း မှာ။

အိမ် မှာ မဆန်း တစ် ယောက် ထဲ ။ မိုးက သည်း သည်း လာ၍ တရွာလုံး အိမ်ထဲမှာ အောင်းနေကြမည်။ မဆန်း စိတ် တွေ အရမ်း လှုပ် ရှားလာ၏။ သည်အခိုက့် အား ! ကျွဲကြီးဆီက အသံ။ ထင်းစတခုက လွင့်စင်ပြီး သူ့ပေါင် လာစိုက်၏။ ချက်ချင်း သွေး ကျလာသည်။ ကို ကျွဲကြီး။ ဒီကိုလာခဲ့။ ဆေးထည့် ရ အောင်။ ကျွဲကြီး ကုလားထိုင်ပေါ်ထိုင် ရင်း မျက်နှာရှုံ့တွ နေသည်။မဆန်းက သူ့ပေါင် တွင် စူးဝင် နေ သော ညောင့်ကို ကြင် နာစွာ နှုတ်ပေး၏။ လက်တဘက်က ကျွဲကြီးပေါင် ရင်းကို ဖိကိုင်ပြီး နောက်တဘက်က ညောင့်ကို နှုတ်သည်။ အား အား! နာလွန်းလို့ကျွဲကြီး အော်ရင်း ယောင် ယမ်းကိုင် သည် က မဆန်းရဲ့ပုခုံး။ နုနုအိအိလေး။ အာ! ဆန်းဆန်း ကန်တော့နော် ။ အားနာလိုက်တာဗျာ တဲ့။ မောင် ကျွဲကြီးက တောင်းပန် ရှာသည်။ မဆန်းက အနာကို အရက်ပြန် သုတ်၏။ အား ။ အားလားလား။

ကျွဲ ကြီး အော်သည်။ ခြေ ထောက် က လှုပ်သဖြင့် မဆန်းက မလှုပ်နိုင် အောင် သူမ ပေါင်ကြားထဲ ညှပ်လိုက်သည်။ ကျွဲကြီး တိတ်သွား၏။ အံ့သြလွန်း၍ မျက်လုံးကြီးပြူးနေ၏။ရဲရဲလည်း မကြည့်ဝန့်။မဆန်း၏ နူးညံ့ထွေးအိသော ပေါင် ခြံကြား အ တွေ့ကြောင့် ကျွဲကြီး ဒုက္ခဖြစ်လာ၏။ ညောင့်စူးတာ မေ့ပြီး သူ့ဟာက ထ ချင် လာသည်။ကျွဲကြီး လက်တဘက်နဲ့ ဖိ နှိမ်ထားသည်။ မဆန်းက အနာကျက်ဆေးထည့်ဘို့ပြင်တော့ သူမ အ နွေးထည် အင်္ကျ ီက ရှုပ်သဖြင့် ချွတ်ချ လိုက် ရာ အတွင်းက လည်ဟိုက် နိုင် လွန် အကျီ ပါးလေးသာ ကျန်သည်။ ကျွဲကြီးအတွက် အဲဒါမှ ပိုခက်ချေ၏။ မဆန်းရဲ့ ဖြူဖွေး ဝင်းစက်သော နို့ကြီးတွေ အသီး ကလွဲ အကုန်မြင်နေရ ပြီ။ လှ လိုက်တာ။သူ့တသက် တခါမှ မမြင် ဖူးပါတကား။ ပြီးတော့ သူ့ခြေ ထောက်ကို မဆန်းက ပေါင်ကြား ဆွဲသွင်းထားသဖြင့် မလှုပ်ဝံ့။

သို့ သော် သူ့ခြေမ က မဆန်းရဲ့ မုန့်ပေါင်းနဲ့ ထိထိမိမိကြီး ထိနေတာ ကို သူသိနေသည်။ ကျွဲကြီး ချွေးပြန်နေသည်။ မဆန်းကို သူ စိတ် နဲ့ တောင် မပြစ်မှားရဲ။ သူဌေး နဲ့ အမွဲ။ မင်းသမီးနဲ့ လူကြမ်း။ ထို့ကြောင့် သူ့စိတ်တွေ အ ဝေးလွှင့်၏။ ဒါပေမဲ့။ မဆန်းကသူ့ပေါင် ကို လက်လှလှ န ုန ုလေးနဲ့ ပွတ်သပ် ဆေးထည့် ဆေးလိမ်းပေးရင်း နယ် ကျော် ကျော်လာသည်။ပေါင် ရင်းထိ ရောက်လာ ပြီး တခါတခါ သူ့ဟာကို လာထိသည်။သူက နောက်တွန့်ပေးသော်လည်း မဆန်းက မသိသလို ။ ကျွဲကြီး စိတ်တွေ တအားထလာ၏။ သူ့ဒူးခေါင်းတဘက်ကိုလည်း မဆန်းက နို့ကြီးနဲ့ ပွတ်နေသလိုပင်။ ခြေမ ဖျားလေးမှာလည်း တစ တစ မဆန်း ဟာထဲ ဝင်နေပြန်၏။ကြာရင် ပြသနာ တက် နိုင် သည်။ ဆန်းဆန်း ကျုပ်ပြန်တော့မယ်။ ရပါပြီ။ အနာ သက်သာသွားပြီ။ ကျေး ကျေးဇူး ဘဲ နော့်။

ကျွဲ ကြီး ကထိုသို့ပြောတော့ မဆန်းက နှုတ်ခမ်းစူ ပြီး ဒုက္ခပါလား ကိုကျွဲ ရယ်။ ဒီက ဒိလောက် ပြုစုနေ တဲ့ဟာကို ။ ခများမို့ငြင်းချင် တယ်။ ပြောရင်း ကျွဲကြီး ခြေ ထောက်ကို ခပ်တင်းတင်း ထပ် ဆွဲညှပ် လိုက်တော့ ခြေမက ပို၍ မြုပ်ဝင် သွား သည်။ ပေါင် ရင်းကိုင် တဲ့မဆန်းလက်တွေကလည်း ပို ၍ ပယ်နယ်လာသည်။ ဆေးလိမ်းတာ မဟုတ် တော့။ ကျွဲကြီးက အ နေ သေး၏။ ဟို လေ ကြာရင် ကျုပ် မ နေနိုင် ရင် ခက်ကုန်လိမ့် မယ် ဗျ။ မဆန်းက မျက်နှာလေး ချစ်စဖွယ် မဲ့ပြီး ဘာခက်မှာလဲ ကိုလူအ ရယ်။ ဒီက အဓိကဘဲ ဟာကို ။ ကျွဲကြီး တွေ ဝေ နေ၏။အိပ်မက်များ မက်နေတာလားဗျာ လို့တိုးတိုး ပြောမိသည်။ ကဲ ! အိမ်မက် ဟုတ်မဟုတ် သိအောင့်။ မဆန်းက ကုလားထိုင်ပေါ်ထိုင်နေတဲ့ ကျွဲကြီး အ ပေါ်တက်ခွ ထိုင် လိုက်လေ၏။ မဆန်းသည် တကယ်ပင် ဆန်းပါ၏။

ကျွဲကြီး က သူ့ရုပ်နာကြီးဖြင့် မဆန်းကို မနမ်းရက် စဉ်မှာပင် လှသောမဆန်းက ကျွဲကြီးရဲ့ ထူအမ်း သော နှုတ်ခမ်းတွေကို အငမ်းမရ စ စုပ်သည်။ ထို့နောက် ကျွဲကြီးရဲ့ ဖုထစ်သော ကြွက်သားတွေ ကို မက်မောစွာ ပွတ်သပ်သည်။ တရွရွထိတွေ့မှု အရသာက ကျွဲကြီးကို ဆာလောင် တပ်မက်စေ၏။ ကျွဲကြီးလည်း အ တွေ့ကို မ ရှောင် နိုင်တော့သ ဖြင့် သူ့အ ပေါ်ခွထိုင်နေတဲ့ မဆန်းရဲ့ ကြီးမား ကားထွက်နေ သော တင် သားတွေကို လက်နဲ့ အားရပါးရ ကိုင် ညှစ်လိုက်သည်။ နောက် သူ့ရင် ဘတ် ကို ထိပွတ်နေသည့် မဆန်း ရဲ့နို့ကြီးတွေကို ချွတ်စို့၏။ ကောင်းလိုက်တာ။ ဒီလောက်လှတဲ့ နို့ကြီးတွေကို စိတ်ကြိုက် ကိုင် ရ စို့ရလိမ့်မယ် လို့သူ ဘယ်တုန်းကမှ မထင် ခဲ့။မဆန်းက အလိုက်သင့် ကော့ပေးသည်။ ကျွဲကြီးစိတ်တွေ ထထ လာ၏။

အောက် က သူ့ဟာကလည်း မဆန်း ဖိထိုင် ထား တဲ့ကြားက ရုန်းနေ ချေသည်။ ကျွဲကြီးက ခါးလှုပ်တာနဲ့ ချက်ချင်း မဆန်းက အ ပေါ်ကြွကာ ပုဆိုးထဲ လုံးခွေနေ သော ဟိုဟာကို လက်လှလှ လေးနဲ့ ဆွဲထုတ်၏။ ဘတ်ကနဲ အပြင် ထွက် မာန်ဖီနေတဲ့ ကျွဲကြီးဟာ ကြီးကို မဆန်းက လက်နဲ့ ဖွဖွဆုပ် လျှောတိုက် သည်။ ကျွဲကြီး တကိုယ်လုံး တုန်သွားသည်။ မင်း သမီးလေး အလှကြောင့် ဖီးက ၃ ဆ လောက် ကို တက်လာသည်။ မဆန်းက သူမ ပေါင် ကို နည်းနည်းကား ကျွဲကြီး အ ချောင်းကို သူမဟာထဲ အ သေအချာ ထည့်၏။ ပြွတ် ကနဲ အသံပေး ဝင် သွားသည်။ အား ကောင်းလိုက်တာ ။ ကျွဲကြီး စိမ့် တက်လာတဲ့ အရသာကို မှိန်းခံစားနေ တုန်း မဆန်းက ကြွလိုက် ထိုင် လိုက် လုပ်၏။ အ တော်ကို ကြပ်နေ သေးသော်လည်း ၂ ယောက် လုံးရဲ့ ချောဆီတွေ ကြောင့် အဝင် အထွက် ကောင်း လှပါသည်။

တ ဖြည်းဖြည်း ဒီဂရီ မြင့်လာတော့ ကျွဲကြီး ခပ်ကြမ်းကြမ်းလုပ်သည်။မဆန်းရဲ့ကိုယ် ကို ဖင် က ကိုင်မြှောက် ပြန်ချ သွက်သွက် လုပ်၏။ အ အ ကောင်းလိုက်တာ ကိုရယ်။ လုပ်ပါ့ဆောင့် ပါ ။ သိပ်ကြိုက်တယ် ကွာ တဲ့။ မဆန်းရဲ့ ရမက်စကားတွေကြောင့် ကျွဲကြီး က ပိုကြမ်းတော့သည်။ အသားကုန် ဆော်တော့၏။ မဆန်းကို အ နေအထားမပျက် တပ်လျက် ပွေ့ ချီသွားပြီး ကုတင် စောင်းမှာတင်၏။ မဆန်း အ ပေါ်ပိုင်းက ကုတင်ပေါ်၊ အောက်ပိုင်း က လေဟာနယ်မှာ။ ကျွဲကြီးက အားကောင်းသူ ဆိုတော့ မဆန်းကိုယ်ကို အသာလေး ပေါင် က ကိုင် မြှောက်ထားသည်။ သူ က မတ် တတ် အ နေအထားမှာ မဆန်းရဲ့မုန့် ဖောင်းလေးက သူ့ဟာရှေ့ ကွက်တိကျနေသည်။ မုန့်ဖောင်းလေး အောက်ခြေက ဟာထဲ သူ့ဟာ မည်းမည်းတုတ်တုတ်ကြီးက အညှာတာ ကင်းမဲ့စွာ ထိုးစိုက် ဝင်နေသည်။

ဆနျး ဆနျး နာ လားဟငျ ။ ကြှဲကွီးက သနားစှာမေးတော့ ဟာ ဘာဆနျးဆနျးလဲကှာ။ ငါ့မိနျးမ ငါ့မယားလို့ အားရပါးရ ခေါျစမျးပါ။ လုပျ လုပျ မောင့ျစိတျကွိုကျလုပျ။မယားက ကွမျး မှ ကွိုကျတာ။ သညျလောကျတောငျ ရှိမှတော့ ကြှဲကွီး အသား ကုနျ တီးတော့သညျ။ တ ဖောငျး ဖောငျး မွညျ နေ တော့၏။ မဆနျးတကိုယျလုံး လူးခါနသေညျ။ သူမက ကြှဲကွီးလကျမောငျးတှေ ဆုပျကိုငျ ရငျး တောင့ျ ခံသညျ။ ဆောင့ျခကြျတိုငျး အံကဖြွဈအောငျ ကော့ပေး လှုပျပေးသညျ။ ကောငျးလိုကျတာ ယောြျားကွီးရယျ။ လုပျ လုပျ မညှာနဲ့။ အား ကောငျးလိုကျတာ ။ ဒီလိုကို ခံခငြျ တာ ကွာလှပွီ လငျ ရယျ တဲ့။ ကြှဲကွီး တသကျတာလညျး ဒီလောကျကောငျးတာ အရသာရှိတာ မရှိပါ။ဒါ နဲ့ သုံးခြီ ဆကျတိုကျ ကဈထည့ျလိုကျသညျ။ ၄ ကွိမျမွောကျ စ ဘို့ကြှဲကွီးက မဆနျးကို တှနျး လှဲတော့ မငျးသမီးက လငျ ရယျ မောလှပွီ။ နောကျ နေ့မှ နောျတဲ့။ ကြှဲကွီးက အဲ့လိုလား။ ရပါတယျ သဲလေးရယျ လို့ပွောပွီး ရုပျဆိုးနှာခေါငျးကွီးနဲ့ မငျးသမီးလေး ပါးနှဈဘကျကို ဘယျပွနျညာပွနျ နမျးလိုကျပါ၏။ ရှှတျ ရှှတျ …. တနယျလုံးက မငျးသမီးလေး မဆနျးသညျ မငျးသားလိုခြောသော ယောကျြားနဲ့ အားမရဘဲ အဘယ့ျကွောင့ျ လူကွမျးလို နာသည့ျ ကြှဲကွီး ကို ခံ ရပါသနညျး ဆိုတာ နားမလညျနိုငျကွ တော့ပါ   ။

ပြီးပါပြီ   ။