ပါကင်မပေါက်သေးတဲ မယားပါသမီးလေး

Unicode

`ခွေးတွေ.. ရှင်တို့ … ခွေးတွေ သိလား´

အငုံ ငယ်သံပါအောင် ကြုံးအော်ပစ်လိုက်သော အသံလေးက တိုက်ကြီးအတွင်း ဗုံးပေါက်ကွဲသလို မြည်ဟီးသွားလေသည်။

အငုံရဲ့မေမေ ပွင့်က ခပ်ဝေးဝေးရောက်နေသော ထမီကို ကယောင်ကတမ်း ဆွဲယူပြီး ခြေမှစွပ်ဝတ်ကာ၊ ပြေကျနေသော ဆံပင်ကို ကပိုကရို ထုံးဖွဲ့သည်။ နို့နှစ်လုံးအပေါ်သို့ အလိပ်လိုက်လေး တက်နေသော ဘရာစီယာကို အတင်းဆွဲချပြီး အုံကြီးထွားကြိုင်းသော နို့ကြီးနှစ်လုံးကို ဖုံးဖိကာကွယ်သည်။

ဦးဦးသံဒိုင်က ပုဆိုးကို ကောက်ဝတ်ပြီး တံခါးဝသို့ သုတ်ခြေတင်ရန် ခြေလှမ်းပြင်လိုက်သည်။

`လူယုတ်မာကြီး.. ရှင်ပြဿနာတက်သွားချင်လား.. ထိုင်စမ်း.. ဘယ်မှမသွားနဲ့´

ခြောက်ပေးနီးပါးထွားကြိုင်းသော ကိုသံဒိုင်က (၁၆) နှစ်သမီးလေး အငုံ၏ အဆိုကို လေးစာရိုကျိုးစွာ လိုက်နာရှာသည်။

`အကုန်.. စောက်ရှက်ကွဲကုန်မယ်´

အငုံက နာဇီဟစ်တလာမျက်နှာဖြင့် ဟိန်းဟောက်သည်။ ပွင့်က ရှက်လွန်း၍ မျက်နှာကို လက်ဝါးနှစ်ဖက်ဖြင့်အုပ်ကာ တရှုံ့ရှုံ့ငိုနေရှာသည်။

`ကြည့်ပါဦးရှင်.. ဒါ.. ဧည့်ခန်းရှင့်.. ဧည့်ခန်း..။ ကျမဒက်ဒီ.. ဂုဏ်သရေရှိ ဧည့်သည်တွေကို လက်ခံတွေ့ဆုံတဲ့.. မင်္ဂလာရှိတဲ့ ဧည့်ခန်း သိကြရဲ့လား´

အငုံ့စကားသံသာ ထွက်ပေါ်နေပြီး လူကြီးနှစ်ယောက်စလုံးထံမှ တိတ်ဆိတ် ငြိမ်သက်နေကြသည်။

`ကျမ အံ့သြတယ်.. ဦးဦးသံဒိုင်။ ဒက်ဒီဆုံးတာ နှစ်လပဲ ရှိသောတာပါ။ ရှင်တို့ ဒီလောက် သောင်းကျန်းကြဘို့ မကောင်းဘူး´

ပွင့်ရော ကိုသံဒိုင်ပါ ခေါင်းငုံ့ဆိတ်ငြိမ်နေ၏။

`ပြီးတော့ ခင်ဗျားကြီး သူဆောင်းစားဘဝနဲ့ ကြံတောသင်္ချိုင်းမှာ နေရတဲ့ဘဝက ကယ်တင်လာတဲ့ ဒက်ဒီမှက်နှာကိုမှ မထောက်မထား ခင်ဗျားမို့ဗျာ´

`ဦးဦးအပြစ်တွေချည်းပါ အငုံ´

`ဟုတ်တယ်။ မာမီလည်းပါတယ်..။ မာမီ ဘာဖြစ်လို့ ရာဂပြင်းထန်းသွားရတာလဲဟင်´

`အငုံ..´

ပွင့်အသံက နီရဲသော မျက်လုံးတွေကြားမှ ရှက်ဒေါသနှင့် ကန်ထွက်လာခြင်း ဖြစ်သည်။

`နားထောင်နေလို့ အကောင်းမမှတ်နဲ့ အငုံ..။ ဒါလူကြီးတွေကိစ္စ..။ ဒို့နှစ်ယောက် ယူကြမှာဘဲ..။ လင်မယားလိုနေတာ ဆန်းသလား´

`ရှင်.. မေမေ.. အဲ.. အဲဒါ.. မေမေပါးစပ်က ထွက်.. ထွက်လာတဲ့စကားတွေ.. ဟုတ်လား´

အငုံ အံ့သြသလို ဝမ်းလည်းနည်း ရှက်ဒေါသလည်း ပိုမိုပြင်းထန်သွားသည်။

`ဟုတ်တယ်.. င့ါပါးစပ်ကပြောတာ ဘာဖြစ်လဲ´

မဟုတ်ပါ.. မဖြစ်နိုင်ပါ။ မေမေသည် ယဉ်ကျေးသော လူ့အလွှာမှ နူးညံ့စွာ မွေးဖွားသန့်စင်လာသူ တစ်ယောက်ဖြစ်ကြောင်း အငုံသိသည်။ ဒက်ဒီရှိစဉ်က ဒက်ဒီမှလွဲ၍ ဘယ်ယောက်ျားကိုမှ တစ်ဦးချင်း လက်ခံစကားပြောခဲ့သူ မဟုတ်ပေ။ မြန်မာဆန်ဆန်၊ နန်းဟန်နွဲ့နွဲ့နှင့် မေမေ့ပါးစပ်မှ မောက်မာရိုင်းစိုင်းသော စကားလုံးတွေက ဘယ်အချင်းအရာကို အခြေခံပေါက်ဖွားခဲ့သည်ကို အငုံမတွေးတတ်အောင် ဖြစ်သွားပါသည်။

`လင်သေလို့ နောက်တစ်ယောက်ထပ်ယူတာ ဘာဖြစ်လဲ။ နင်က လူတွင်ကျယ်ဝင်လုပ်နဲ့ အငုံ။ လာ.. ကိုသံဒိုင် အပေါ်ထပ်သွားမယ်´

ပွင့်က ကိုသံဒိုင်လက်ကို ရဲတင်းစွားဆွဲပြီး အပေါ်ထပ် လှေခါးသို့ တက်သွားသည်။ ကိုသံဒိုင်က အငုံကို တစ်စုံတစ်ရာ ပြောလိုက်ရန်လှည့်ကြည်၏။

`မေမေ.. သမီးကို.. စစ်ကြေငြာတယ်´

`ရပါတယ်.. မေမေ.. အငုံကလည်း.. ဘာကောင်မလဲဆိုတာ.. အကြောင်းပြရသေးတာပေ့ါ´

`အံမာ.. ကြီးကြီးကျယ်ကျယ်.. ဟင်း´

လှေခါးအောက်သို့ ပြန်ဆင်းလာဟန် ခြေလှမ်းပြင်လိုက်သော ပွင့်လက်မောင်းလေးကို ကိုသံဒိုင်က ဖမ်းဆွဲပြီး အပေါ်ထပ်သို့ ချော့မော့ခေါ်ဆောင်သွားလေသည်။

`ထွီ.. ကြက်သရေမဲ့လိုက်တာ´

ပွင့်ကြားလောက်အောင် အော်ပြောလိုက်သေးတာမို့ ပွင့်အရက်တန်ခိုးနှင့် ရာဂ ကာမ သတ္တိတို့က သမီးလေးကို ရိုက်ပုတ်ရန် အောက်ထပ်ပြန်ဆင်းဟန်ပြုပြန်လေသည်။

`ကလေးပဲ ပွင့်ရယ်။ နောက်တော့ သူနားလည်လာမှာပါ..။ ကိုယ်က လူကြီးပဲ´

`သက်သက်လာဖြဲတာ.. ကိုသံဒိုင်။ ဒါကို လူကြီးက ငုံ့ခံနေရင် ဒင်းပိုကဲလာမှာ´

`အေးအေးဆေးဆေး ဖြေရှင်စမ်းပါ ပွင့်ရယ်´

ပွင့်က မူးဝေဝေဦးနှောက်ဖြင့် အတန်ငယ် တွေနေပြီး

`အရက်ထပ်သောက်ဦးမယ် ကိုသံဒိုင်´

`တော်ပါတော့ ပွင့်ရယ်။ အခုလည်း အရက်ကြောင့်ပဲ ကိုယ်တို့နှစ်ယောက် လွန်လွန်ကျူးကျူးတွေ ဖြစ်ကုန်တာပဲ မဟုတ်လား´

`အင်းလေ ထပ်သောက်မယ်လေ။ ပြီးတော့ ထပ်ပြီး ကျူးကျူးလွန်လွန် ချစ်ကြမယ် ဟင်း..။ မကောင်းဘူးလား…။ အာမယ်.. မျက်နှာကြီးက ဘာလဲ တစ်ချီထဲနဲ့ အီသွားပလား ဆရာကြီး ခစ်.. ခစ်.. ခစ်..။ အို ကြည့်ပါဦး.. ဟင်းး.. ဟင်း.. မာလိုက်တာမှ တောင်လို့´

ပွင့်က လက်ရဲဇက်ရဲလေး ကိုသံဒိုင်ပေါင်ကြားသို့ လက်ထိုးနှိုက်ခါ တခစ်ခစ်ရယ်ရင်း ပြော၏။ ပွင့်မူးနေပြန်ပြီ။ ကိုသံဒိုင် ဘာတစ်ခွန်းမှ ဆက်မပြောတော့ဘဲ တကယ်ကြင်နာသနားသော စိတ်ဖြင့် ရင်ခွင်ထဲသို့ ဆွဲယူပွေ့ဖက်ထားရင်း ကျောပြင်လေးကို တယုတယပွတ်သပ်ပေးရင်း ချော့မော့နှစ်သိမ့်လိုက်ရသည်။

`ချစ်ကြဦးစို့ ကိုယ်ရယ်နော် မဝသေးဘူး´

`အေးပါ ပွင့်ရယ် အားပြည့်သွားအောင် အိပ်လိုက်ဦးလေ နော် နော်လို့´

`ဟင့်အင်း.. ဟင့်အင်း.. တစ်ခါ တစ်ခါ´

`ပွင့် သိပ်ပင်ပန်းနေမှာစိုးလို့ပါ´

`ကိုယ့်အတွက်ဆို ပွင့်က အဲဗားပဲ.. သိလား´

`အင်း… အင်း.. ကဲ.. အိပ်ဦး ဟုတ်လား´

`ဟေ့အေးကွာ.. တစ်ခါလောက်ချစ်ပြီးမှ မောမောနဲ့ အိပ်ချင်တယ်.. နော်.. နော်လို့.. ကို´

ပွင့်က အရှိန်မသေသေးသော ကာမစိတ်ဖြင့် ထမီလေးကို ချွတ်လိုက်ပြီး ကုတင်ပေါ်၌ လေးဘက်လေးထောက်ခါ ဖင်ကြီးကုန်းပေးလိုက်ပြန်သည်။

`လာကွယ်.. ဒီက.. ရှက်တောင်လာပြီ´

တတ်နိုင်ပါဘူး၊ ဖြစ်ချင်ရာဖြစ်တော့ဟု သဘောပိုက်ခါ ကိုသံဒိုင်လည်း ပုဆိုးကို ခေါင်းပေါ်မှ ကျော်ချွတ်ပြီး ခြင်ထောင်အမိုးပေါ် ပစ်တင်ပြီး ပွင့်ကုန်းပေးထားသော ဖင်ဖွေးဖွေးကြီးကြားမှ အစွမ်းကုန် ပြူးထွက်နေသော ပွင့်ယောနိအုံကြီးကြားသို့ မဲနက်ချိပ်မှောင်နေသော သူ့လီးတန်းကြီးကို ထိပ်မှာတေ့ပြီး ဇွတ်ခနဲ့ လိုးထည့်ပေးလိုက်တော့၏။

စိတ်ချဉ်ပေါက်နေသော မျက်နှာလေးနှင့် ထာဝစဉ်တင်းမားနေတတ်သော အငုံမျက်နှာကို ကိုသံဒိုင် ရင်မဆိုင်ရဲသလို ခံစားနေရသည်။ ကလေးဘက်မှ အပြစ်မရှိဟု ကိုသံဒိုင်ထင်သည်။ ကလေးပြောသလိုပင် မိမိ သူတောင်းစားဘဝက အငတ်ငတ် အပြတ်ပြတ်ရှိနေစဉ် ခေါ်ယူကျွေးမွေးထားခဲ့သော ကလေးဒက်ဒီ ကိုမောင်မောင်လွင်သာ သေသည့်နေရာမှ ထလာလျှင် ကိုသံဒိုင်ကို ခြောက်ပေတွင်းထဲသို့ မလွဲမသွေ ထည့်လိုက်မည်မှာ ဧကန်။

…………………………………………………………….

`မင်း စားဖို့ ဝတ်ဖို့ နေဖို့ မပူရတာနဲ့ပဲ ယောက်ျားတစ်ယောက်အဖို့ ပြည့်စုံပြီ ယူဆထားသလား.. သံဒိုင် ဟင်း.. ဟင်း.. ဟင်း..´

`မင်း.. ဆော်မချချင်ဘူးလား ကဲရော့.. မင်းချချင်ရင် ခေါ်ချ ငွေယူထား´

ဘာမှ လိုလေသေးမရှိအောင် ထားပေးခဲ့သော မောင်မောင်လွင့်ကျေးဇူးက မဟာပထဝီမြေကြီးထက် ထုထည်ပမာဏ ကြီးမားလွန်းသေးသည်။

`ပွင့်´၏ ကာမကွန်ယက်အတွင်းမှ ရုန်းမရအောင် နစ်ကျွံနေသော မိမိအဖြစ်ကိုလည်း စင်စစ် ကိုသံဒိုင် ကိုယ်တိုင် မကျေနပ်။

`ကို.. ပွင့်နဲ့ နေရတာ မပျော်ဘူးလားဟင်´

`အင်း.. ပျော်ပါတယ် ပွင့်ရယ်..။ ဒါပေမဲ့ ကျေးဇူးရှင်မျက်နှာကို ပြန်မြင်မိရင် အပျော်စိတ်ကလေးတွေ ပျောက်ပျက်လွင့်ပျယ်ကုန်တယ်။ ကိုယ့်ဖာသာလည်း လိပ်ပြာမသန့်သလိုပဲ ပွင့်´

`အို ကိုကလည်း… ကို ပွင့်ကို အတင်းအဓမ္မ မုဒိန်းကျင့်ပြီး ယူခဲ့တာမှ မဟုတ်တာ။ ဟောဒီ ပွင့်ကိုယ်တိုင်က ကို့ကို တစ်ဖက်သတ် စွဲလန်းခဲ့ရတာ´

`ဘာရယ်.. ဘယ်လို ပွင့်´

`ဟင်း.. ဟင်း.. ကို.. ဘယ်သိမလဲ။ ကိုမောင်မောင်လွင်ရှိစဉ်က ကိုလေ မှတ်မိသေးလား။ ဟိုသစ်ခွရုံ အိပ်ခန်းလေးထဲမှာ ကောင်မလေးတစ်ယောက်ကို ဖြုတ်နေတုန်း ပွင့်ရောက်သွားခဲ့တယ်။ ကောင်မလေးခင်မျာ ကြေးစားမလေးသာဆိုတယ် ကို့ဟာကြီးဒဏ်ကို မခံနိုင်လို့ ညဝက်နဲ့ ပြန်ပြေးသွားခဲ့တယ်မို့လား´

`ဟင်.. ပွင့်ဒါတွေသိတယ်´

`သိရုံတင် မဟုတ်ဘူး။ မြင်လဲမြင်တယ်.. သိလား။ အဲဒီအခါမှာ မျက်စိထဲ စွဲကျန်နေခဲ့တာက ဘာလဲ သိလား´

`ဟင့်အင်း´

`ဒါကြီးပေ့ါ.. ဟောဒါကြီး´

နှစ်ကိုယ်ယှဉ်တွဲ အိပ်နေသည်မို့ ပွင့်လက်ကလေးက ခပ်လုံးလုံး မပျော့မမာ ကိုသံဒိုင့် လိင်တန်ရှည်ကြီးကို `ပိကျိ ပိကျိ´နှင့် မြည်တတ်သော ဗူဖောင်းလေးနှိပ်သလို ဆိုပ်ကိုင်ညစ်ရင်း ပြောသည်။

`အဲဒီကတည်းက ကို့အလိုးကို ခံချင်နေတာရှင့်။ ကဲ သိပလား ကိုဒစ်ပြုတ်ကြီးရဲ့ ခစ်.. ခစ်´

တစ်ခါတလေ ပွင့်ထံမှကြားသော စကားများမှာ ပွင့်ဆိုသော သူဌေးကတော် မုဆိုးမလေး ပြောနေတာမှ ဟုတ်ရဲ့လားဟုပင် သံသယဝင်စရာကောင်းလောက်အောင် ပြစ်ပြစ်နှစ်နှစ် တစ်တစ်ခွခွရှိ၏။ ပွင့် စိတ်ပါလက်ပါ ပါးချင်ကပ်ပြီး ပြောတတ်သော ကာမစပ်ယှက်ခြင်း အကြောင်းလေးများကြောင့်လဲပဲ ကိုသံဒိုင်၏ `ဒုတ်´ ကြီးမှာ အမြဲ `တင်း´ နေတတ်၏

`စိတ်ညစ်တယ်.. ပွင့်ရယ်´

`ရှင်.. ဘာဖြစ်လို့လဲ ကိုရယ်´

`ကိုယ့်ဟာကြီးက အမြဲတောင်နေတာ ဘာဖြစ်မှန်းမသိဘူးကွယ်´

`ကို လုပ်ချင် လုပ်လေ´

`လုပ်ရလွန်းလို့လည်း အချောင်းကြီးက ကြွက်သားတွေလည်း နာနေပြီပွင့်ရဲ့ ပွင့်ရော´

ပွင့် ရုတ်တရက် မဖြေဘဲ သက်ပြင်းရှိုက်၏။

`ပွင့်လဲလေ စိတ်ရှိတိုင်း လုပ်နေရလို့လား မသိဘူး။ ဖင်တစ်ခုလုံးလည်း ကျိန်းစပ်နေတာ ကိုရဲ့´

`ဖင် ဟုတ်လား ဖင်က ဘာဖြစ်လို့ ကျိန်းတာလဲ´

`အာကွာ ကိုကလည်း နားဝေးလိုက်တာ။ ဖင်ဆိုတာက ကိုလိုးလိုးနေတဲ့ ပွင့် စောက်ပတ်ကို ပြောတာ ရှေ့ဖင် ရှေ့ဖင် ကဲသိပလား´

`အော်´

`အင်း.. အဲဒီလို အဆီတထပ် အသားတထပ် ပြောပြမှ သဘောပေါက်တယ်မို့လား။ အဲဒီတော့လည်း ပွင့်က ပေါ်တင်ချည်းပဲပြော ပြောနေတော့ ကိုယ့်ဟာကြီးက ဘယ်လိုလုပ်ပြီး ပျော့တော့မှာလဲ လို့´

မည်သို့ဆိုစေ ပွင့်မျက်နှာလေးနှင့် နှစ်လက်မလောက်သာခွာပြီး အိပ်ယာထဲ၌ လီးနှင့်စောက်ပတ်အကြောင်း ပြောနေရသော အချိန်လေးများသာလျှင် ကိုသံဒိုင်အတွက် သုခချမ်းသာ အိမ်ထောင်ရေးအရသာကို ရပေတော့မည်။

တစ်ခါကလည်း အငုံနှင့် သူ ပက်ပင်းတိုးဖူးသည်။ ထမင်းဝိုင်းမှ ပွင့်က စောစီးစွာ စားသောက်ပြီး ထသွားစဉ် အငုံလေး ဝင်လာသည်။ စကဒ်တိုတိုနှင့် ချိုင်းပြတ် စွပ်ကျယ်ပျော့လေးအောက်မှ မစို့မပို့ နို့လေးနှစ်လုံးက ဝင့်ဝင့်ထည်ထည် ခေါင်းလေး ပြူနေသည်။ ထမင်းချက် အိမ်ဖော် ကုလားမလေး ခရစ္စတီးနားက ထမင်းဝိုင်းဘေးနားမှာ ရပ်လျက် လိုအပ်သည်ကို ဖြည့်ပေးနေသည်။

အငုံက ကိုသံဒိုင်နှင့် မျက်နှာချင်းဆိုင်မှ ဝင်ထိုင်သည်။ ရေချိုးပြီး အလှပင် မပြင်ထား။ ရေစိုပါးလေးနှစ်ဖက်က မို့ဖောင်းနေ၏။ အငုံက ကိုသံဒိုင့်ကို အသာအကဲခပ်သည်။ ထို့နောက် စားပွဲအလယ်တွင် အသင့်ပြင်ထားသော အချိုပွဲအတွင်းမှ သီးမွှေးငှက်ပျောသီး အလုံးထွားထွားကြီး တစ်လုံးကို ကောက်ယူပြီး အခွံမနွှာသေးဘဲ လှည့်ပတ်ကြည့်ရင်း ပုခုံးလေးနှစ်ဖက်ကို ကြက်သီထဟန် တွန့်ပစ်လိုက်ပြီး ခစ်ကနဲ့ ရယ်လိုက်သည်။

`ဘာလဲဟင် မမလေး´

`အော်.. ငှက်ပျောသီးကြီးမြင်ပြီး သတိရသွားလို့ပါ ခရစ္စတီးနားရဲ့ ခစ်ခစ်´

ပြောပြောဆိုဆို ငှက်ပျောသီးကြီးကို ပါးစပ်ထဲသွင်းလိုက် ထုတ်လိုက်လုပ်ရင်း ကိုသံဒိုင်ကို ခနဲ့သော သရော်သော အကြည့်နှင့် မျက်လုံးဝိုင်းလေးကို လှည့်ကြည့်နေပြန်သည်။ အငုံက ပါးစပ်ထဲသို့ ငှက်ပျောသီးကြီး ထည့်သွင်းကာ အသံမြည်အောင် တပြွတ်ပြွတ် စုပ်ပြရင်း ခရစ္စတီးကို နောက်ပြောင်သလိုနှင့် ကိုသံဒိုင်အား ပေါ်တင်ကြီး တိုက်ခိုက်နေလေသည်။

ကိုသံဒိုင် စိတ်တွေ ကသောင်းကနင်း ဖြစ်လာကာ ထမင်းကို လက်စသပ်ပြီး စားပွဲမှ ထခဲ့ရသည်။ ဒီတုန်းက အောင်ပွဲရစစ်သူကြီးပမာ အငုံလေးက လက်ခုပ်လက်ဝါးလေး တီးကာ အားရပါးရ အော်ရယ်ခဲ့လေသည်။

`ဦးဦးပထွေး´

`ဗျာ..´

`အငုံခေါ်တာ မှန်ပါတယ်နော်´

သံဒိုင် အကြပ်အတည်းနှင့် ရင်ဆိုင်ရပြန်သည်။

`ပြောလေ မှန်တယ်မို့လာ´

`ကလေးရယ်´

`ယောက်ျားလိုပဲပြောပါ မချွဲပါနဲ့´

`မချွဲပါဘူး သမီးလေးရယ်။ သမီးလေးက ဦးကို သိပ်မုန်းနေတယ်ဆိုရင်လည်း ဒီအိမ်ကြီးက ဦးထွက်သွားပေးပါ့မယ် သမီးရယ်´

`အိုး သိပ်ဂွတ်တာပေ့ါ။ ထွက်သွားလေ အဟင်း။ ဘာလို့ မထွက်သွားသေးတာလဲ။ ဘာလဲ မအေကို အီလို့ဝလို့ သမီးကိုပါ ကစ်ဖို့ ကြံနေတာလားဟင်´

`အငုံ´

ဒီတစ်ချီ သီးသီးထန်ထန် ပေါက်ကွဲရသူက ကိုသံဒိုင်ပဲ ဖြစ်တော့သည်။ သူ့အသားတွေ တဆတ်ဆတ် တုန်နေသည်။ မျက်လုံးအိမ်မှ အပူငွေ့တွေ လျှံထွက်လာပြီး မျက်ရည်များ ရစ်ဝဲကုန်သည်။

…………………………………………………………..

`ဦးကိုမုန်းပါ မောင်းထုတ်ပါ သမီး။ ဦး အချိန်မရွေး ဒီအိမ်က ထွက်သွားမှာပါ။ ဒါပေမဲ့ ဒီလောက်အထိ ယုတ်မာပက်စက် ကောက်ကျစ်စဉ်းလဲတဲ့ ယောက်ျားတစ်ယောက် အဖြစ်နဲ့တော့ ဘဝမှာ အရိပ်မကျန်ချင်ဘူး အငုံ´

`အားပါးပါး ဒိုင်တွေကတော့ အကယ်ဒမီပဲ´

အငုံက လှပသော နှုတ်ခမ်းလေးအစုံကို မဲ့မဲ့လေးလုပ်ရင် စက်ဆုပ်ရွံရှာသော အကြည့်နှင့် ကိုသံဒိုင်ကို ကြည်၏။

`ကဲ ဒါဖြင့် သမီးမေးမယ် ဦးမှန်မှန်ဖြေ´

သံဒိုင်က လှိုင်းထလှုပ်ရှားနေသော ရင်အစုံနှင့် ဟင်းလင်းပြင်နံရံကို ဒေါသတကြီး ဖြိုဖျက်ပြီး ဖြစ်တော့မည့်ဟန်နှင့် စူးရှစွာကြည့်နေဆဲ။

`ဆိုပါတော့ အခုလို မာမီမရှိတုန်း သမီးကဦးကို ဟိုဥစ္စာ အဲ အကူအညီ တောင်းမယ်ဆိုပါတော့ ဦးကူညီနိုင်မှာပါ´

`ငါ တတ်နိုင်တဲ့ အကူအညီမျိုးဆို အငုံအတွက် အစွမ်းကုန် ဖြည့်ဆည်းပေးဖို့ ဆုံးဖြတ်ပြီးသားပါ အငုံ´

`အိုကေ တကယ်နော်´

`ငါယောက်ျားတစ်ယောက်ပါ´

`ကဲ ဒါဖြင့် ခဏလိုက်ခဲ့´

`ဘယ်ကိုလဲ´

`လိုက်ခဲ့လေ သိရမှာပေ့ါ´

အငုံက အပေါ်ထပ် လက်ဝဲဒေါင့်ဆုံ၌ရှိသော သူမအခန်းထဲသို့ သံဒိုင်ကို ခေါ်သွား၏။ အငုံအခန်းလေးထဲမှာ ကြီးမားတုတ်ခိုင်သော ကပ္ပလီကြီးများ ဗလာကိုယ်ထီးနှင့် ကြွက်သားများ အပြိုင်းပြိုင်း ထုတ်ကာ ကာယအလှပြနေသောပုံများ အစီအရီ ချိတ်ဆွဲထားသည်။ အခန်းထဲရောက်သည်နှင့် အငုံက အခန်းတံခါးကို ကလစ်ကနဲ့ ပိတ်လိုက်သည်။

`အငုံ နင် ဘာ ဘာလုပ်မလို့လဲ ဟင်´

`ဦးပဲ သမီးကို ကူညီမယ်ဆို´

`ငါ ငါ ဘာကူညီရမှာလဲ အငုံ´

`ဟင်း ဟင်း ယောက်ျားစကားပါနော်´

အငုံက အိစက်တင်းမောက်သော တင်ပါးကြီးအစုံ လှုပ်ရမ်းရင်း ကုတင်ဆီလျှောက်သွားကာ အေးဆေးစွာ လှဲချလိုက်ပြီး ထမီလေးကို ဖြေးဖြေးချင်း ပင့်လှန်လိုက်လေသည်။ နုနယ်ပျိုမျစ်သော မိန်းကလေး တစ်ဦး၏ ပေါင်တန်ဝင်းဝင်းကြီးများက သံဒိုင်ဆိုသော လူထွားကြီးအား ဖယောင်းတစ်ခုပမာ ပျော့တွဲလာစေသည်။ ထမီအောက်စလေးက ပေါင်ရင်းဂွဆုံ မှောင်မိုက်ဆုံးနေရာလေးမှာ ခေတ္တရပ်နားနေသည်။ သံဒိုင်ရင်များ တဒိုင်းဒိုင်း တုန်ခါနေသည်။ ခြေတွေ လက်တွေ အေးစက်လာသလိုပင် ရပ်ထားသော ဒူးတွေ ညွတ်ကျလာသည်။ အငုံက သံဒိုင်ဖြစ်အင်ကိုကြည့်ကာ ပြုံစိစိလေးလုပ်ရင်း။

`လာလေ ဦးရဲ့ ဟင်းဟင်း လာပါ´

သံဒိုင်နဖူးမှ ချွေးသီးများ စီးကျလာသည်။ မှောင်ရိပ်ကျသော ပေါင်ကြားမှ ခပ်ရေးရေးအကွဲတစ်တစ်ကြီး နှစ်ခုကို မြင်နေရပြီ။

`လာလေ ဦးလေးကလည်း ဟင်း ဟင်း အငုံ ကလေးမှ မဟုတ်တော့တာနော် ဟုတ်တယ်နော်´

အငုံလက်ကလေးတစ်ချောင်းက အကွဲတစ်တစ်ကြီးကြားသို့ အလျားလိုက် ထိုးဆွပွတ်သပ်လိုက်၏။ သံဒိုင် ဦးနှောက်တွေ ဆူဝေ အုံကြွလာသည်။ ဒီကလေးမ ဘယ်သို့စိတ်ကူပေါက်လေသနည်း ဟုပင် သံဒိုင်ကြီး မစဉ်းစားအားပါ။ လီးအချောင်းတစ်ခုလုံး ကာမဆန္ဒ နှိုးဆွမှုကြောင့် ကျင်လာသည်။ အောင့်လာသည်။ လက်တစ်ဖက်က လီးတန်းကြီးကို တင်းတင်းကြပ်ကြပ်ကြီး ဆုပ်ကိုင်ထားမိနေသည်။

အငုံ ဒုတိယအဆင့်အဖြစ် ထမီကို လုံးဝပင့်လှန်လိုက်လေရာ နုစိုစိမ်းမှောင်နေသော စောက်မွှေးအဖုတ်လိုက်ကလေးကို `ဘွား´ကနဲ တွေ့လိုက်ရပြီး အမေနှင့်သမီး နည်းဗျူဟာချင်း တစ်ထပ်တည်းပါလားဟု သံဒိုင် တွေးမိလိုက်သည်။

သံဒိုင် ခြေလှမ်းတို့ စတင်ရွေ့လျားလာ၏။ ပုဆိုးကို ချွတ်ပစ်လိုက်သည်။ ပုဆိုးဂွင်းစနှင့် ချိတ်ပြီးမှ လီးတန်ကြီးက အပြင်ဆို့ `ထောင်း´ကနဲ ကန်ထွက်လာသည်။ အငုံမျက်လုံးလေးအစုံက ထကြွ သောင်းကျန်းနေသော ကိုသံဒိုင်၏ လီးတန်ကြီးကို ကြည့်မိ၏။

မာမီ စွဲမည်ဆိုလည်း စွဲလန်းလောက်သည့် လီးကြီးပါတကားဟု တွေးမိသည်။ လီးအရင်းပိုင်းမှ အုံဖွကြွကာ ဖောင်းထနေသော လမွှေးများက အရောင်တွေမွဲစပြုနေသာ အမွှေးအုံကြီးအတွင်းမှ ဦးမော့လျက် ဒေါသအမျက်ချောင်းချောင်းထွက်နေသော လီးတန်းကြီးမှာ မြွေနဂါးကြီးတစ်ကောင်ပမာ ရှည်လျားကြီးမားပြီး အလုံးအထည်က အသဲယားစဖွယ် တုတ်ခိုင်သန်စွမ်းလွန်းလှပေသည်။ ငေါက်ခနဲ့ ငေါက်ခနဲ့ ပါးပြင်ထောင်ကာ တွေ့ကရာကို ရန်မူတော့မည့် မြွေဟောက်ကြီး တစ်ကောင်အလား မဲနက်ပြောင်တင်းကာ ထိတ်လန့်စဖွယ်ဖြစ်၏။

`ဦးဦး လီးကြီးက အကြီးကြီးပဲနော်´

ကလေးမလေးက ကတုံကရီ အသံလေးနှင့်ဆို၏။

`ဒါကြီးနဲ့ မေမေ့ကိုလုပ်တာ မအော်ဘူးလားဟင် ဦ´

`ပထမတော့ အော်တာပေ့ါ သမီးရဲ့။ နောက်ကြတော့လည်း သမီးအမေ အပေါက်ကျယ်သွားပြီး ခံနိုင်သွားတာပေ့ါ´

စကားပြောဖော်ရလာသော ကိုသံဒိုင်မျက်နှာကို အငုံကျေနပ်စွာ ကြည့်ရင်း ပြုံးပြလိုက်သည်။ သံဒိုင်က အငုံစောက်ပတ် ဖောင်းဖောင်းမို့မို့ကြီးကို စုပ်ပေးယက်ပေးရန် မျက်နှာကြီးကို ငုံ့လိုက်၏။

`ဖျန်း.. ဖျောင်း.. ဖျောင်း… အွန့်´

ပထမ အငုံ ဆတ်ကနဲ့ ထထိုင်လိုက်၏။ လက်တစ်ဖက်က သံဒိုင်ပါးကို ဘယ်ညာအစုံ တွဲလုံးနှင့် ရိုက်ပစ်လိုက်သည်။ ညာခြေဖနောင့်ဖြင့် ရင်ဝကို ဆောင့်ကန်ပစ်လိုက်ကာ ကုတင်ပေါ်မှ တစ်ပတ်လှိမ့်ဆင်းသွားကာ တစ်ဖက်တွင် ခါးထောက်ရပ်လိုက်သည်။

`ကိုင်း မှတ်ပလား ဟင်´

ရင်ဝမှ အောင့်သက်နာကျင်သော ဝေဒနာထက် ရှက်ခြင်း၊ ဒေါသဖြစ်ခြင်းက ဟုတ်ကနဲ့ ပေါက်ကွဲ၏

`ဟင် နင့်ပညာ အကုန်ပဲလား ခွေးမ´

သံဒိုင်က ဘီလူးသဘက်တစ်ကောင်ပမာ ကုတင်ကိုကျော်ပြီး အငုံ့ကို ခုန်အုပ်လိုက်သည်။ ကြိုတင်ပြင်ဆင်ထားသော အငုံက ကုတင်ကိုပတ်ပြီး ပြေးကာ တံခါးဖွင့်ပြီး တဒုံးဒုံး ပြေးဆင်းသွား၏။ သံဒိုင် ကတုံကရီကြီး ကျန်ရစ်သည်။ မလောက်လေး မလောက်စားလေး၏ ပညာသာပါပါ လှည့်စားခံလိုက်ရခြင်း ဖြစ်သည်။ အငုံ၏ ဦးသံဒိုင်အပေါ် အရှက်ကွဲဖြစ်သော ပထမစစ်ပွဲ ဖြစ်သည်။

……………………………………………………………

ဒုတိယစစ်ပွဲမှာ နောက်သုံးလခန့်ကြာပြီး `ပွင့်´တစ်ယောက် မေမြို့သို့ ခရီးထွက်သောအခါ ဖြစ်လေသည်။ ကိုသံဒိုင်က အနာကြီးနာကာ အရှက်ကြီးရှက်ခဲ့သော ပထမပွဲစဉ်ကို ပြန်လည်ချေပနိုင်ရေး အတွက် စစ်မကြေငြာဘဲ ဒလကြမ်း တိုက်ခိုက်ခဲ့သော ပွဲစဉ်လည်း ဖြစ်သည်။

ထမင်းချက် ခရစ္စတီးကုလားမလေးက ထုံးစံအတိုင်း ညနေ (၅) နာရီခွဲသည်နှင့် အိမ်ပြန်ရန် ပြင်ဆင်နေစဉ် ထမင်းစားခန်းထဲသို့ ဦးသံဒိုင် ဝင်လာ၏။

`နင့် မမလေးရော ခရစ္စတီး´

`ရေချိုးနေတယ် အန်ကယ်´

`င့ါကို အမြီးတစ်ပွဲလောက် ပေးစမ်းပါဦး´

`ဟုတ်ကဲ့ ဟုတ်ကဲ့´

ခရစ္စတီး ခပ်ပျာပျာ ထွက်သွားပြီး မီးဖိုထဲ၌ အားလူကြော်ကာ ပန်းကန်ပြားသေးသေးနှင့် ယူလာ၏။

`ခရစ္စတီး´

`ရှင်.. အန်ကယ်´

`နင် ယောက်ျားယူဖူးလား.. ဟင်´

ခရစ္စတီးမှာ ကိုသံဒိုင်မျက်နှာကို အကဲခပ်သလိုကြည့်၏။

`ဟုတ်ကဲ့ တစ်ယောက်ယူဖူးတယ်။´

`ဘာဖြစ်လို့ မပေါင်းတာလဲ.. မကောင်းဘူးလား´

`အင်း သူက အားကြီး အရက်သောက်တယ်.. အန်ကယ်´

`အော် ကျန်တာတော့ အဆင်ပြေလားဟင်´

`အင်း စီးပွားရေး´

`စီးပွားရေး မဟုတ်ပါဘူး။ ငါပြောတာ လင်မယားလို အိပ်တဲ့အခါမှာ အဆင်ပြေလားလို့´

`ဟင့်အင်း မပြေဘူး´

ကုလားမလေး ခေါင်းငုံ့သွားပြီး တိုးတိုးပြော၏။

`ဘာဖြစ်လို မပြေရတာလဲကွာ.. ကဲ.. ဆိုပါဦး´

သံဒိုင်က သမာရိုးကျ အိမ်ထောင်ရေးဆွေးနွေးခန်း ဖွင့်သလို တည်ငြိမ်သော မျက်နှာဖြင့် အိန္ဒြေမပျက် အာလူးကြော်စားလိုက် အရက်သောက်လိုက်လုပ်နေ၏။

`ကျမ ကလေးမမွေးလို့တဲ့ အန်ကယ်ရယ်´

`ဟ အဲဒါ ပြဿနာအခြေခံပဲ ခရစ္စတီးရဲ့´

တစ်ခါမျှ စကားဆယ်လုံးမပြည့်ပဲ ဆေးဖော်ကြောဖက် မလုပ်ခဲသော သူဌေးက သူ့ကို အရေးတယူ စကားတွေ ပြောနေခြင်းအတွက် ခရစ္စတီး အိမ်ပြန်ဖို့ပင် မေ့သွားလေသည်။

`ကျမ နားမလည်ဘူး အန်ကယ်´

`ဒီနားလာ ငါပြောပြမယ်။ လာပါဟ နင့်ကိုငါက ကိုက်မစားပါဘူး။ ဒီမှာ မှတ်ထား ကလေးရအောင် ကိုယ်က လုပ်တတ်ရတယ် ဟ သိလား´

`ကျမမှ မသိတာ´

ခရစ္စတီးက ခေါင်းလေးငုံ့သွားပြန်ကာ အသံတုန်တုန်နှင့် ပြောသည်။ ကိုသံဒိုင်က ရေချိုးခန်းဖက်သို့ တစ်ချက် ငဲ့စောင်းကြည့်လိုက်ပြီး။

`နင် ငါပြောသလို လက်တွေ့စမ်းကြည့်မလား´

`ဘယ်လိုလုပ်ရမှာလဲ´

ခရစ္စတီးက ကိုသံဒိုင်ကို သံသယမျက်လုံးနှင့် ကြည့်ပြီး အသံလေးတွေ တုန်ခါလာရှာသည်။

`လာ ဒီနားမှာထိုင်။ ငါက နင့်ကို သနားလို့ပြတာ ဘယ်သူမှ လျှောက်မပြောနဲ့နော်´

`ဟုတ်ကဲ့ပါ အန်ကယ်´

ကိုသံဒိုင်ထိုင်နေသော ကုလားထိုင်ကို စားပွဲနှင့်ညီအောင် ဆွဲလှည့်ပြီး ပြင်ထိုင်ကာ သူ့ပုဆိုးကို အသာအယာ ဆွဲမတင်လိုက်သည်။ ထာဝစဉ် မတ်တင်း တောင်ထနေသော လီးတန်ကြီးက တွင်းအောင်နေရာမှ ဘွားကနဲ့ ထွက်လာသည်။

`ဟင် အန်ကယ်ကလဲ´

ကုလားမလေးက အလန့်တကြား နောက်ဆုတ်လိုက်သည်။

`ဒီမှာ ဒါကို ဒစ်လို့ခေါ်တယ်။ ကိုင်ကြည့် ကိုင်ကြည့်စမ်း။ တွေ့လား ပျော့မလိုလိုနဲ့မာပြီး တောင်နေတာပဲ။ ထိုင်းစမ်းပါဟ သေသေချာချာ ကြည့်စမ်းပါ´

ကုလားမလေးလက်ကိုဆွဲပြီး အတင်းထိုင်ခိုင်း၏။ အသားဖြူသော မဂိုကုလားမလေးမျက်နှာက နီရဲတွတ်နေပြီ။

`ကိုင် ဒီနားကို ရဲရဲတင်းတင်း ကိုင်စမ်း´

ခရစ္စတီးက စိတ်ညှို့ခံရသူပမာ ကိုသံဒိုင်၏ မဲနက်နေသော လီးတန်ကြီးကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် စုံကိုင်ကာ ကြည့်နေသည်။ ရုတ်တရက် ရေချိုးခန်းတံခါး ပွင့်သွားသည်။ ခရစ္စတီးလန့်ပြီး လီးကြီးကို လွှတ်ချလိုက်ခါ ထမင်းစားခန်းထဲမှ လှစ်ခနဲ့ ထွက်ပြေးတော့သည်။ အငုံက ထမီရင်လျားလေးဖြင့် ကိုသံဒိုင်ကို အကြာကြီး စိုက်ကြည့်နေပြီး မျက်နှာလေးကို အရုပ်ဆိုးအောင် မဲ့ပစ်လိုက်ပြီး

`ထွီ ကုလားမတောင်မထားဘူး´

ဟုပြောရင်း ထမင်းစားခန်းကို ဖြတ်ကျော်ကာ အပေါ်ထပ်သို့ တတ်သွားလေသည်။ တုန်နေသောရင်ကို ငြိမ်းအေးစေရန် မှန်တင်ခုံလေးပေါ်တွင် အသင့်တင်ထားသော သံပုရာရည် ဖန်ခွက်လေးကို ကောက်ယူပြီး မော့ချပစ်လိုက်မိ၏။

စင်စစ် ဦးသံဒိုင်အား မုန်းတီရွံရှာစေကာမူ တစ်ရာတွင် တစ်ယောက် ရှိခဲလှသော ကြီးမားတုတ်ခိုင် ရှည်လျားလှသော လီးတန်ကြီးကတော့ အငုံ့မျက်စိထဲက မထွက်။ ဦးသံဒိုင်က မိမိကို လိုးနေသည်ဟုပင် အိပ်မက်မက်ခဲ့ပေါင်းလည်း မရေမတွက်နိုင်တော့။

………………………………………………………

`လူယုတ်မာကြီး ထမင်းချက်တောင် ချမ်းသာမပေးဘူး။ ဖြစ်နေတာ ကြာပြီလား မသိဘူး´

ကုတင်ပေါ်လှဲချရင်း ဆက်တွေးနေမိ၏။ အင်္ကျီပင် မဝတ်ရသေး ခေါင်းတွေ ဝေနောက်ကျိလာသည်။

`ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲ မူးလိုက်တာ´

အငုံ နားထင်လေးနှစ်ဖက်ကို လက်မနှင့် ဖိထောက်ပေးရင် မျက်နှာလေး ရှုံ့တွသွားသည်။ ထိုစဉ် ကိုသံဒိုင် အခန်းထဲ ဝင်လာသည်။

`ဟင် ခင်ဗျားကြီး ဘာလာလုပ်တာလဲ´

အိပ်ယာပေါ်မှ ဆက်ကနဲ့အထ ခေါင်းထဲက ဒိုင်းကနဲ့မူးဝေသွားကာ အိပ်ယာပေါ် ပြန်လဲကျသွားရသည်။ မှုံရီဝေသီသော မြင်ကွင်းထဲ၌ ဦးသံဒိုင် ကုတင်ပေါ်သို့ ဒူးထောက်တက်လာသည်ကို မြင်နေရသည်။ အထိတ်တလန့် ကြုံးအော်လိုက်သော်လည်း အသံတို့က ထွက်မလာချေ။

ခြေလက်တွေ လေးလံတုန့်ဆိုင်းကုန်သည်။ အငုံ လှစ်ခနဲ့ တွေးလိုက်မိသည်။ မှန်တင်ခုံပေါ်မှ သံပုရာရေခွက်သည် သံပုရာရည်မဖြစ်နိုင် မူးယစ်ဆေး တစ်စုံတစ်ရာခပ်ထားသော အရည်သာဖြစ်မည်။ ခြုံခိုတိုက်ခိုက်လာသော ဦးသံဒိုင်၏ ထိုးစစ်ကို အငုံရှောင်တိမ်းဆုတ်ခွာချိန် မရလိုက်တော့။ နှုတ်ခမ်းလေးကို ပြတ်လုမတတ် ကိုက်ထားရင် မူးဝေနောက်ကျိနေသည့်ကြားမှ မျက်ရည်တို့ တွင်တွင် စီးကျလာ၏။

`ကျားကို မကစားရဘူး ကလေးရဲ့´

ရာဂသံ သြသြကြီးဖြင့် ဦးသံဒိုင် ကလဲ့စားခြေဟန် ပြောရင်း အငုံ့နှုတ်ခန်းလေးကို စွေးကနဲ့ စုပ်ယူ၏။ ရင်လျားထားသော ထမီအောက်မှ လုံးတစ်မို့ဖောင်းနေသော နို့အုံဆူဆူလေးအစုံကို သူ့လက်ကြမ်းကြမ်းဖြင့် အုပ်ကိုင်လိုက်သည့်ခဏ အငုံ့တစ်ကိုယ်လုံး တုန်ခါသွား၏။ ဖျဉ်းဖျဉ်း ဖျဉ်းဖျဉ်းနှင့် ကြက်သီးတွေထသွား၏။ အဝတ်မဲ့သော ခန္ဓာကိုယ်အပိုင်းက ပုခုံးသား လုံးလုံးဝင်းဝင်း မွတ်မွတ်လေးများကို လျှာကြီးဖြင့် ယက်သည်။ ရေစိုပါးပြင်လေးကို ယက်သည်။ လည်တိုင်ကျော့ကျော့လေးကို ယက်သည်။

နွေးကနဲ့ နွေးကနဲ့ ယားကျိကျိ ဝေဒနာများ နေရာအနှံ့အပြားမှ တစစ်စစ် လှုပ်ရှားထွက်ပေါ်လာကြ၏။ လက်ကောက်ဝတ်နှစ်ဖက်ကို ပူး၍ ခေါင်းစီးဇာပုပါ အရှည်လေးနှင့် တုတ်ချီကာ ကုတင်တိုင်ကို ဆွဲထားလိုက်သောအခါ လက်ကလေးနှစ်ဖက်က ခေါင်းကိုကျော်၍ လှုပ်မရ လှည့်မရ ချည်နှောင်ခြင်းခံနေရ၏။

`နုနုထွတ်ထွတ် ကလေးကိုတော့ ဟဲဟဲဟဲ မင်းအမေလို တိုက်ရိုက်ကြီး မလိုးပါဘူးကွယ်။ ခံချင်လာအောင် နူးပေးနှပ်ပေးဦးမှာပါ ကလေးရဲ့ ဟဲဟဲ´

အငုံ ချွေးသီးလေးများစို့လာကာ တဆတ်ဆတ် တုန်နေသော နှုတ်ခန်းနှစ်လွှာကို ပုလဲသွယ်ပမာ ညီညာဖြူဝင်းသော သွားလေးများဖြင့် ဖိကိုက်ထားရှာသည်။

`ဘယ့်နှယ့်လဲ ကလေးမ.. ဟင်၊ မင်းက ကျုပ်ကို မိန်းမပညာပြပြီး ကျူးကျော်ရန်စတာပါနော်။ ဟင်းဟင်း.. အေးလေ သန့်ရှင်းနေတဲ့ င့ါစိတ်ကို မင်းက ရိုက်ပုတ်နိုးဆွပေးလိုက်တာ မဟုတ်လား။ င့ါအပြစ် မရှိပါဘူး နော် ဟား ဟား ဟား´

ဦးသံဒိုင်အသံက ထောင်ခြောက်တွင် မိနေသော သားကောင်ကို တုတ်နှင့်ထိုးကာ လှောင်ပြောင်နေသူကဲ့သို့ အူလှိုက်သဲလှိုက်နိုင်လှသည်။ ကြမ်းထော်သော ဦးသံဒိုင်လက်ဝါးကြီးက ဆီးခုံစောက်မွှေးလေးများကို အုပ်ကိုင်းလူးပွတ်ပြီး အတွင်းပိုင်း ဆင်ခြေလျှောထဲ ထိုးဆင်းသွား၏။ `သွားပြီ´ ဟု အငုံ စိတ်လျှော့လိုက်သည်။

မာကျောသော လက်တစ်ချောင်းက စောက်စိလေးကို ရစ်ဝိုက်ထိုးမွှေသည် ပြီးမှ အကွဲစပ်ကြားအတိုင်း အောက်ခြေသို့ ပွတ်ခါရွေ့လားသွားသည်။

`အိုး အိုး… အင်း ဟင်း ဟင်း ဟင်း´

အငုံလက်နှစ်ဖက်က ကြိုးချီထားသဖြင့် လှုပ်လေနာလေ ဖြစ်နေသလို့ ခြေနှစ်ဖက်ကိုပဲ အားယူကာ တွန်းကန်လှုပ်ရှားသည်။ စောက်ပတ်အ၀ အတွင်းနှုတ်ခမ်းအနုလေးများကို လက်ထိပ်ဖြင့် ဝိုင်းကာ ဝိုက်ကာ ပွတ်သပ်နေပြန်သောအခါ စိတ်တင်းထားသည့်ကြားမှ စောက်ရေတွေက ရွှဲရွှဲစိုအောင် စိမ့်ကျလာသည်။

ထမီကို တင်ပါးလေးပွေ့ချီပြီး ခြေထောက်မှ ဆွဲထုတ်ပစ်လိုက်သောအခါ အငုံတစ်ကိုယ်လုံးမှာ အဝတ်ဗလာနှင့် ရေဆေးငါးကြီးပမာ ဝတ်လစ်စလစ် ဖြစ်သွားလေသည်။ ဦးသံဒိုင် အသက်ရှူသံကြီးက ရေစိမ်နေသော ကျွဲသိုးကြီးတစ်ကောင်ကဲ့သို့ ရှူးကနဲ့ နှာမှုတ်သံကြီးမှာ ခြောက်ခြားဖွယ် ကောင်းလှသည်။

နို့လေးနှစ်လုံးကြားမှ ဖောက်ကနဲ့ ဖောက်ကနဲ့ ခုန်နေသာ ရင်ညွန့်လေးမှာ မြန်ဆန်နေသည်။ မောလျနေဟန်လည်း ရှိသည်။ ဦးသံဒိုင်က စောက်ပတ်အဝတွင်သာ ရစ်ဝိုက်လှည့်မွှေပေးနေသော လက်ချောင်းကြီးကို သူ့ပါးစပ်ထဲ ပြန်ငုံကာ တံတွေးဆွတ်ပြီး အတွင်းပိုင်းသို့ ဖြေးညှင်းစွာ ထိုးသွင်း၏။

လက်အထိအတွေ့အားဖြင့် အခေါင်းပေါက်လေးမှာ သေးငယ်ကျဉ်

Your new digest 49